KIDNAP the KID and the KIDS

Author : Takagawa Yuki

ตอนที่ 3

………ในขณะเดียวกัน………

"มิตซึฮิโกะ! อายูมิจัง!"เสียงโคนันดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับวิ่งตามมาติดๆ เขาวิ่งตามมาจนถึงถนนที่ผู้คนน้อยลงอย่างน่าแปลกใจ

"มิตซึฮิโกะ! มันเป็นกับดัก!"
เขาร้องเรียกในขณะที่วิ่งมาที่หัวมุมถนนที่มีแต่รถจอดเต็มสองฝั่งถนน

"มิตซึ….!!!!" ไม่ทันขานชื่อ
ปลายกระบอกปืนก็หันจ่อมาที่ร่างของเด็กชายที่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ
ทำให้แว่นกรอบดำอันใหญ่ที่เขาสวมอยู่ประจำเกือบจะชนกับปลายกระบอกปืนเข้าให้แล้ว

"หึหึ ขึ้นรถมาซะดีๆ
ไม่งั้นเจ้านี่อาจจะลั่นโดนเพื่อนของแกคนใดคนนึงก็ได้" ชายคนที่อุ้มอายูมิไปเอาปืนจ่อไปมาระหว่างมิตซึฮิโกะ (ที่พึ่งจะทำให้สลบไปไม่นาน) ในรถตู้สีเทา กระจกติดฟิล์มกรองแสงดำสนิท
"หนอย…แก!!!" โคนันกัดฟันแน่น
เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องเดินขึ้นไปนั่งบนรถตู้แต่โดยดี

ในขณะที่โคนันกำลังก้าวขึ้นรถอยู่นั้น เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาอย่างเร็ว
ทำให้พวกเขาต้องหันหลังกลับไปมอง ... เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง วิ่งตามมาด้วยความรีบร้อน เสื้อเชิ้ตที่เริ่มเปียกเหงื่อสะบัดน้อยๆ ตามแรงลมที่วิ่งต้านท้าทายแสงแดดจ้าที่ส่องลงมากลางศีรษะอันร้อนระอุ สายตาของเขาเริ่มพร่ามัวเพราะแสงแดดที่สาดส่องลงมา เขาไล่ตามไปจนถึงมุมถนนที่เขาเห็นอยู่ลิบๆ ว่าเด็กใส่แว่นคนหนึ่งวิ่งหายไปตรงนั้น...

ปึก!!

เด็กหนุ่มล้มลงกับพื้น ดวงตาหรี่ลงเรื่อยๆ
ใบหน้าที่มองแทบไม่เห็นเผยสีหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดที่กดลงบนท้ายทอย

"เจ้าบ้า!! แกทำอะไรฟะ"
เสียงหนึ่งตะคอกถามชายผมดำมันที่เพิ่งจะเอาด้ามปืนตีท้ายทอยของเด็กหนุ่ม
"ก็อยากมาวุ่นวายทำไมล่ะ เดี๋ยวมันก็ทำเรื่องเสียหรอกลูกพี่"
"หึยยยยยย เก็บเจ้านี่ขึ้นรถไปด้วย เดี๋ยวใครเห็นเข้าก็เป็นเรื่องสิ
เจ้าโง่!!!" อีกฝ่ายตะหวาดกลับมา
ชายอีกคนทำท่าลังเลก่อนที่จะลากเด็กหนุ่มที่สติเลืองลางขึ้นรถตู้

"เอ๋ คนๆนี้...หน้าตาคุ้นๆยังไงอยู่นะ
เหมือนเคยเห็นที่ไหน..."โคนันคิดในใจเมื่อได้เห็นหน้าเด็กหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกับเขา

ชายหนุ่มปิดประตูรถ หลังจากที่เอาปืนขู่โคนันให้ขึ้นรถแต่โดยดีแล้ว และตัวเองก็ไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับข้างหน้า

เด็กใส่แว่นพยายามเปิดกระจกรถตู้บานหนึ่ง ที่แม้จะมองจากข้างในก็แทบจะไม่เห็นคนภายนอกให้ออกอย่างเบามือที่สุด แต่ด้วยแรงของเด็กทำให้เขาเปิดได้ไม่ถึง 10 เซ็น เพราะฝุ่นที่จับอยู่ตามขอบหน้าต่างหนาเตอะ ก็รู้ได้ทันทีว่ากระจกฝืดขนาดไหน...

...รถตู้ค่อยๆเคลื่อนอย่างช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้น เพียงไม่นานมันก็วิ่งผ่านร้านอาหารที่เมื่อกี้พวกเขากำลังจะได้เอร็ดอร่อยกับมื้อเที่ยง เขาจ้องเขม็งเมื่อเห็นเด็กชายตัวอ้วนที่แสนจะคุ้นเคย ยืนอยู่หน้าร้านด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน สายตาของเขาเลื่อนมาจับจ้องอยู่ที่รถตู้ โคนันพยายามดึงกระจกให้เปิดมากขึ้น ใช้แขนกับมือยันขอบกระจกไว้ ความเจ็บที่ฝ่ามือแล่นแปล็บขึ้นสมอง พยายามให้หน้าและปากพ้นขอบกระจกรถให้มากที่สุด และตะโกนสุดเสียง

"เกนตะ!!! ช่วยด้วยกระจกรถมันหนีบมือช้านนนน อุ๊บ!" เสียงเด็กใส่แว่นตะโกนลั่นจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองเป็นตาเดียว ไม่ทันสิ้นเสียง ผ้าผืนหนึ่งก็ปิดปากเขาไว้แน่น
"ไอ้หนูหุบปากซะ!! อยู่นิ่งๆไป๊!!!"ชายผมดำเอื้อมมือจากที่นั่งมาด้านหลัง
เผยให้เห็นรอยสักรูปดวงตาอย่างชัดเจน เด็กชายขัดขืนเต็มกำลังแต่ไม่นานก็ฟุบลงไปนอนข้างๆเด็กหนุ่มที่มีเลือดสีแดงสดซึมน้อยๆ มาจากศีรษะ ชายผมดำรีบปิดกระจกรถทันที

'ใช่แล้ว!!... คนๆนี้...อ่า...'เด็กชายค่อยๆหมดสติไป

ส่วนชายผมดำก็หันกลับไปนั่งท่าเดิม "เจ้าเด็กนี่! เกือบทำเสียแผน.. เออ...แล้วเราจะไปถึงไหนล่ะ"
"ที่เดิมนั้นแหละ อีกสักพักหัวหน้าก็คงจะโทรมาแล้วล่ะ หึ...คราวนี้ได้เหยื่อมา 3..."
"แล้วเด็กนี่ล่ะครับ" เขาว่าพลางชี้ไปที่เด็กหนุ่มซึ่งนอนหมดสติอยู่ด้านหลัง
"เสร็จงานนี้แล้ว ฆ่าทิ้งซะ จะได้ไม่เป็นภาระ!"
"แล้วพวกตำรวจล่ะลูกพี่ เราจะไม่แย่เหรอ" เขาถามอย่างร้อนใจ
แต่ผู้เป็นลูกพี่กลับทำหน้าเย็นชา ทำมือใบ้โบ้ยเชิงว่าจะไม่มีเรื่องอะไรให้หัวเสียอีก "ไม่เป็นไร...กว่าพวกมันจะมา
เราก็ไปกันถึงไหนแล้ว" เขาพูดพลางโยกเกียร์และเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วขึ้นกว่าเดิม

*** *** ***

"ทั้ง 3 คนนั้นโดนจับไปจริงรึ เกนตะ"
"ครับสารวัตร แล้วก็นี่ฮะ ทะเบียนรถตู้ของพวกมัน ตามที่สารวัตรบอกให้จำไว้" เด็กชายตัวอ้วนพูดพร้อมกับยื่นกระดาษเล็กๆ ให้ และตำรวจอีกนายก็มารับไว้เพื่อไปตรวจสอบ
"อืม...ลักษณะของคนร้ายที่คนในร้านให้การมา เป็นชาย 2 คน คนหนึ่งสูงประมาณ180
เซน ผมสีน้ำตาลยาวรุงรังปรกหน้า มีรอยสักรูปดวงตาที่ข้อมือ ชื่อ มิสึโนะ คุราบะ ส่วนอีกคนรูปร่างท้วม ผมดำเงา และมีรอยสักรูปดวงตาเหมือนกับคนแรก ชื่อเคนอิจิ ยามะสึ น่าจะเป็นชื่อปลอมของเจ้าสองคนนั่น พวกแก็งลักพาตัวเด็ก.."
"เอ๋...สารวัตรรู้ได้ไงล่ะฮะ"
"ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนนี้ มีนักโทษหลบหนีออกมาจากคุกกลางสองคน ต้องโทษในข้อหาลักพา และฆ่าผู้เยาว์ โดยจะขูดรีดเงินจากผู้ปกครองเด็กมาเป็นจำนวนมากแล้วฆ่าเด็กทิ้ง...ทางตำรวจเองก็เร่งตามหาตัวอยู่ ไม่นึกว่าจะเข้ามาเป็นคนเสิร์ฟอาหารในที่แบบนี้" สารวัตรเมงูเระอธิบายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เอ๋ ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยนี่ครับ ตามหนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้ลงข่าวนี่นา หรือว่า..." เกนตะทำดวงตาหรี่เล็กลง "กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงตำรวจ..." เกนตะพูดแทงใจดำ
สารวัตรเมงูเระเหงื่อตก และเปลี่ยนเรื่องพูดทันที "เอ...ตอนนี้พวกโคนันคุงจะเป็นไงแล้วบ้างนะ..."

"เพื่อนของฉันล่ะ! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพื่อนของฉัน...เขาหายตัวไปไหน!" เสียงหญิงสาวดังโหวกเหวกอยู่กับเจ้าพนักงานตำรวจ
สารวัตรเมงูเระเห็นเข้าจึงเดินเข้าไปถาม
"เกิดอะไรขึ้นเรอะ"
"ก็...ผู้หญิงคนนี้เค้า..."
"คุณตำรวจคะ เกิดอะไรขึ้นคะ เพื่อนของหนูเขา..เขาหายไปค่ะ" เสียงของเด็กสาวขาดเป็นช่วง เธอปาดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าทั้งสองข้าง
"เพื่อน? หรือว่าจะเป็นพี่ชาย คนที่บอกให้ผมโทรเรียกตำรวจใช่รึเปล่าฮะ" เกนตะถามเด็กหญิงวัยรุ่นผมยาวกระเซิงนิดๆ อย่างสงสัย เด็กสาวพยักหน้ารับ
"อะไรนะ มีเหยื่อเพิ่มเป็น 4 แล้วสิ ..ยังไงเราก็ต้องตามสกัดที่ด่านซะแล้วล่ะ"สารวัตรเมงูเระเดินไปหานายตำรวจที่อยู่ไกลออกไปและสั่งการอะไรบางอย่าง
แล้วตำรวจนายนั้นก็รีบวิ่งออกไป เพื่อกันฝูงคนที่มามุงล้อมร้านให้ออกห่างจากที่เกิดเหตุ
สารวัตรเมงูเระเดินกลับมาที่เกนตะด้วยสีหน้าเครียดจัด "แล้วเกนตะคุงเห็นหน้าคนร้ายหรือเปล่า"
"เออ...ผม...ผมไม่เห็นหรอกครับ-------อ๊ะ ใช่แล้วตอนนั้นที่โคนันโผล่หน้าออกมาผมเห็นรอยสักที่ข้อมือของคนร้ายด้วยล่ะ..."

"รอยสักรูปดวงตา...ไม่ผิดแน่ ต้องเป็นเจ้าพวกนั้น...แล้วตอนที่โคนันคุงโผล่หัวออกมาเขาบอกร่องรอยอะไรหรือเปล่า" สารวัตรพยายามเค้นถาม
"เปล่าเลยฮะ เขาแค่ตะโกนว่า 'ช่วยด้วย กระจกหนีบมือฉัน' แค่นี้เองฮะ"
"กระ...กระจกหนีบมือ? หรือว่า...โคนันคุงใบ้อะไรให้เรา..."สารวัตรเมงูเระลองทวนคำที่เกนตะบอก ซ้ำไปซ้ำมา
" 'หนีบ'..หมายถึงเจ็บหรือเปล่าคะ" เด็กสาวที่ยืนฟังอยู่ด้วยเอ่ยขึ้น "อาจจะหมายถึงรอยแผลหรืออะไรประมาณนี้หรือเปล่าคะ"
"รอยแผล...เลือด...อะ รึว่าจะหมายถึงมือที่โดนกระจกบาดจนเลือดไหล รึเปล่าฮะ"
"ใช่...ใช่แน่ๆ โคนันคุงบอกให้เรารู้ว่ารถที่พาเขาไปนั้นที่กระจกมีรอยเลือดติดอยู่ เขาทำไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ สำหรับตามรอยไปได้นี่เอง"

เมื่อพูดจบ สารวัตรเมงูเระก็รีบออกคำสั่งให้ตำรวจหลายนายที่ยืนอยู่แถวๆ นั้นให้ติดตามรถตู้สีเทาเก่าๆ และที่กระจกรถด้านข้างมีรอยเลือดติดอยู่ด้วย

สักพักสารวัตรก็หันกลับมาถามเด็กสาวที่กำลังนั่งเหม่อออกไปนอกร้าน "แล้วเพื่อนของหนูชื่ออะไรล่ะ"
"ชื่อของเค้า...ไคโตะค่ะ คุโรบะ ไคโตะ..."

*** *** ***

To Be Continued...

 

<< Previous (2)

Next (4) >>

One-shot / เรื่องสั้น Series / เรื่องยาว Poem / กลอน Dark Zone

Home  /  Update  /  Just so Story...  /  Novel Game  /  Doujinshi  /  Crazy Art  /
โรงน้ำชา CJR  /  Have a Look!!!  Crazy Things  /  1412-Crazy Link