KIDNAP the KID and the KIDS

Author : Takagawa Yuki

ตอนที่ 2

"ทานแล้วนะค่ะ!"
"ฮายาชิไรส์ของร้านนี้อร่อยมากเลยนะครับ" มิตซึฮิโกะพูดอย่างมีความสุขพลางตักฮายาชิไรส์ซึ่งเป็นมื้อเที่ยงของเขาในวันนี้อีก 2คำใหญ่ เข้าปากจนติดคอ
"ข้าวหน้าแกงกระหรี่ก็อร่อยนะ" อายูมิพูดอย่างร่าเริง

ในขณะนั้นเอง บริกรชาย 2 คนก็เดินออกมาต้อนรับแขก ไคโตะเองก็ไม่คลายสายตา เขาเห็นคนที่ผมสีดำมันเงาเดินไปทักกับบริกรสาวที่อยู่หน้าประตูเพื่อต้อนรับลูกค้าเสียงดังเหมือนกับจะจงใจให้คนอื่นได้ยิน "โทโมโกะจัง วันนี้ฉันขอลาครึ่งวันนะ เมื่อกี้ทางบ้านโทรมาว่าคุณย่าของฉันเข้าโรงพยาบาลน่ะ ไปก่อนนะ" เมื่อพูดจบก็เดินออกจากร้านไปก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันกล่าวอะไรด้วยซ้ำ

ไคโตะพยายามมองตามไปแต่เขาก็ต้องหันกลับไปที่บริกรชายผมสีน้ำตาลเข้มออกดำเหยียดตรงท่าทางน่ากลัว เส้นผมที่ยาวรุงรัง ปรกหน้าของเขาไว้และยังมีรอยสักรูปดวงตาที่ข้อมืออีก(ดูยังไงก็โจรล่ะ!^^::)เขาเดินเข้าไปใกล้กับโต๊ะของกลุ่มเด็กๆนั้น ซึ่งขณะนั้นเองก็มีบริกรสาวที่กำลังจะนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ เดินสวนกับเขาที่โต๊ะของเด็ก  ทันใดนั้น.........

กึก!

"ว้ายยย!"

เพล้งงงง!!!!!

บริกรสาวทำแก้วน้ำพลาดหล่นแตกและน้ำในแก้วก็หกโดนอายูมิที่นั่งอยู่ริมนอกสุดพอดี บริกรสาวรีบขอโทษเป็นการใหญ่ และรีบหยิบผ้าสะอาดขึ้นมาเช็ดเด็กหญิงที่กำลังกลั่นน้ำตาไว้ แต่บริกรชายคนนั้นกลับผลักเธอและรีบเข้ามาเช็ดให้แทน

"อ๊า…หรือว่า……!!!" ไคโตะลุกขึ้นจากที่นั่ง ดวงตาเบิกกว้าง บางสิ่งบางอย่างกำลังบ่งบอกว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นเป็นแน่

"ขอโทษครับๆ โอ๋! อย่าร้องนะหนู" ชายคนนั้นพูดปลอบ  แต่สีหน้าดูมีพิรุธยิ่ง เขาเอาผ้าขาวเช็ดที่หน้าอายูมิ จู่ๆ เด็กหญิงก็หมดสติไม่มีแรงไปเฉยๆ

"เฮ้! อายูมิจัง….อายูมิจัง! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" มิตซึฮิโกะรัองทักด้วยความเป็นห่วง
"เอ๋……อายูมิจา…" โคนันสะกิดแขนเธอเพียงแผ่วเบาเท่านั้น อายูมิก็ล้มลงไปกับเบาะนั่งเหมือนตุ๊กตาเด็กเล่นที่ไร้ชีวิต "อายูมิจัง!!!อายูมิจัง!!!!" ทั้งคู่เริ่มแปลกใจและร้องเรียกเด็กหญิงสุดเสียง
"อ่ะ…สงสัยจะเป็นลมน่ะ อากาศร้อนๆอย่างนี้โดนน้ำเย็นหกคงปรับตัวไม่ทันน่ะสิ งั้น……รีบพาส่งโรงพยาบาลเถอะ" ว่าแล้วเขาก็อุ้มร่างของอายูมิขึ้นมาอย่างไม่ยากเย็นอะไร โดยที่ไม่ใส่ใจกับสายตาของคนในร้าน

เด็กใส่แว่นจ้องหน้าของเขาเขม็งด้วยสีหน้าประหลาดใจ 'อะไรกัน..เป็นลมแค่นี้ต้องส่งโรงพยาบาลด้วย… เอ๊ะ!!! เมื่อกี้เขา…หรือว่า……!!! ' เด็กชายยกนาฬิกาของตนขึ้นและเล็งไปที่บริกรหวังที่จะยิงเข็มยาสลบใส่ แต่ก็ต้องชะงักไว้เพราะยิงไม่ออก 'จริงสิ…เราเพิ่งใช้หมดไปเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เองนี่นา' เขาพยายามหันซ้ายหันขวา  มองหาอะไรก็ได้ที่คิดว่าเตะได้ ในที่สุดเขาก็คว้ากระป๋องน้ำอัดลมที่โต๊ะตรงข้ามเทหมดพอดี เขาปรับปุ่มรองเท้าแล้วเตะไปเต็มแรง เกิดเสียงเหมือนสิ่งของแล่นแหวกอากาศและกระทบเข้ากับของแข็งด้วยกัน และก็ตามมาด้วยเสียง 'เปรี๊ยะ' ที่ดังมาจากประตูกระจก โคนันมองเห็นชายคนที่อุ้มอายูมิไป เดินออกมาจากร้านแล้ว พร้อมกับมิตซึฮิโกะที่เดินตามข้างหลังไปด้วยท่าทางรีบร้อน

"เสร็จกัน!!!"

โคนันรีบวิ่งตามไปให้ทันแต่ก็ต้องเสียเวลากว่าจะเปิดกระตูกระจกที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงได้ทุกขณะ เศษกระจกชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ยังติดอยู่กับบานกระจกบาดมือของเด็กชายไปบ้างแล้ว ขณะนั้นเอง   ไคโตะที่ยังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาบอกให้เพื่อนสาวที่มากับเขารอที่นี่ แล้วเขาก็วิ่งตามกลุ่มคนพวกนั้นไป

'นี่เราไม่ใช่ตำรวจหรือนักสืบอะไรนั้นซะหน่อย.. ทำไมต้องวิ่งไปหามัน! มันไม่ใช่เรื่องของเราเลยสักนิด!'

"เอ๋…เกิดอะไรขึ้นน่ะ อ้าว---แล้วหายไปไหนกันหมดล่ะ" เสียงเกนตะดังแว่วผ่านหูเด็กหนุ่มที่กำลังจะผลักประตูร้านออกไป เขาหันกลับมาตามเสียงและเมื่อดูรูปร่างแล้วก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กคนนี้คงจะเป็นเพื่อนของกลุ่มเด็กๆ เมื่อสักครู่ "เจ้าหนู! รีบโทรแจ้งตำรวจเร็วเข้า เพื่อนเธอถูกลักพาตัวไป!!" เด็กหนุ่มรีบร้อนพร้อมกับใช้ไหล่ผลักประตูกระจกเปิดออกอย่างไม่กลัวว่ามันจะแตก แล้วก็วิ่งตามไปอีกคน  ทิ้งเกนตะที่ยืนงงอยู่ในร้านซึ่งตอนนี้ก็แตกตื่นกันพอดู

หลังจากที่เกนตะยืนมองสภาพโดยทั่วแล้วเขาก็ใช้ความสามารถที่มีอยู่น้อยนิด (ในฐานะกลุ่มนักสืบเยาวชน)  วิเคราะห์เรื่องราวออกมา ;;^^

"หรือว่า….นี่จะเกิดคดีที่กลุ่มนักสืบเยาวชน เข้าไปพัวพันด้วย! อื้ม…ต้องใช่ แน่ๆเลย" เกนตะวิ่งไปขอใช้โทรศัพท์ในร้านติดต่อไปหาสารวัตรเมงูเระทันที (รู้สึกว่าในเรื่องนี้มีสารวัตรคนเดียวเน้อะ!^^: ) "หา…ถูกลักพาตัวเหรอ!!"
"ครับ   ทั้งอายูมิจัง โคนันแล้วก็มิตซึฮิโกะถูกลักพาตัวไปครับ"
"มันมีกันกี่คน  แล้วหน้าตาของคนร้ายล่ะ เป็นยังไงเกนตะคุง!" เสียงชายวัยกลางคนที่ฟังดูรีบร้อนดังลอดมาตามสายโทรศัพท์
"เออ…คือหน้าตาคนร้าย…."
"มี 2 คนค่ะ พวกเขาเป็นพนักงานที่เพิ่งเข้าใหม่เมื่ออาทิตย์ก่อน คนหนึ่งตัวสูงๆผมยาวปรกหน้า  แล้วก็มีรอยสักรูปดวงตาอยู่ที่ข้อมือขวา ส่วนอีกคนรูปร่างท้วมๆหน่อย  ผมดำมันเป็นเงาเหมือนใส่น้ำมันชโลมไว้ค่ะ" เสียงหนึ่งพูดขึ้นข้างหลังของเกนตะ เมื่อเขาหันไปก็เห็นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์รับอาหารยืนอยู่
"เออ….มีสอง…"
"ไม่ต้องแล้วเกนตะคุงฉันได้ยินแล้ว  เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ถ้าเธอเห็นรถที่พวกมันขับไปก็บอกทะเบียนมาด้วยนะ เพราะที่ตรงนั้นเป็นถนนวันเวย์ แกร๊ก!" สิ้นเสียงจากอีกฝั่ง เกนตะก็รีบวิ่งไปนอกร้านทันที...

*** *** ***

To Be Continued...