KIDNAP the KID and the KIDS

Author : Takagawa Yuki

ตอนที่ 1

ณ หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในย่านชิบุยะ

"เฮ้อ…..ทำไมโคนันคุงมาช้าจังเลย" เสียงเด็กหญิงร้องทักขึ้น
ด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย
"อายูมิจังเองก็เพิ่งจะมาได้ไม่ถึง 10 นาทีเลยนี่ฮะ โคนันคุงกับไฮบาระจัง
อีกสักพักคงจะมาแหละ เนอะ! เกนตะคุง" เด็กชายอีกคนตอบและขอคำสนันสนุนจากอีกคน
"อื้อ! เอี๋ยวอ้ออา" เกนตะพูดในขณะที่เพิ่งยัดทาโกยากิ 3 ลูกสุดท้ายเข้าปาก
"เกนตะคุงเดี๋ยวก็ไปเที่ยวกันไม่ได้หรอกครับ" มิตซึฮิโกะพูดพร้อมกับชี้ไปที่กระเป๋าสตางค์ของเกนตะที่เปิดอ้าอยู่
ข้างในมีเหรียญสีเงินอยู่ไม่เท่าไหร่แล้ว

*** *** ***

"เฮ้!ทุกคน" เสียงที่คุ้นเคยร้องทักขึ้น ทำให้เด็กๆ ที่เริ่มจะเบื่อกับการรอหันไปหาเสียงนั้น และตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ
"โคนันคุง!"
"นี่! ทำไมมาช้าจัง ห๊าา! ฉันกินทาโกยากิหมดไปตั้ง 3 กล่องแล้ว"
"ขอโทษทีนะ พอดีมีเรื่องอะไรนิดหน่อยน่ะ" เด็กใส่แว่นพูดพลางปาดเม็ดเหงื่อที่พุดขึ้นมาบนใบหน้า
"แล้วพี่รันล่ะโคนันคุง ไม่มาด้วยเหรอ" เสียงอายูมิเอ่ยถามขึ้น
"อ๋อ! … พี่รันมีธุระสำคัญกระทันหันน่ะเลยบอกให้พวกเราไปกันเอง" โคนันพูด
ริมฝีปากยิ้มนิดๆ แต่คิ้วกลับแสดงออกถึงความโกรธล่ะ … 'หนอย! ยัยรันนะ!'

*** flashback start ***

ตรู๊ดดดด! ตรู๊ดดดด!

"สำนักงานนักสืบโมริค่ะ……อ้าวโซโนโกะมีอะไรเหรอ....อะไรนะ! พี่หมอน่ะเหรอ…..ที่ไหน…เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แกร๊ก!"
"มีอะไรเหรอฮะพี่รัน"
"โคนันคุงจ๊ะ ขอโทษทีนะ พี่มีธุระที่ชมรมน่ะ….เออ….ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ระวังตัวด้วยนะ วันนี้พี่คงไปไม่ได้แล้วล่ะจ๊ะ ขอโทษทีนะ"

"ปัง!" เสียงปิดประตูดังขึ้น เหลือไว้แต่ความเงียบกับเสียงบ่นเนืองๆ

"อะไรกัน เมื่อกี้ยังพี่หมออยู่เลย หมอนั่นไม่ได้เกี่ยวกับชมรมคาราเต้ซักหน่อย เชอะ! จะไปไหนก็ไปเล้ย! ตามสบาย!"

*** flashback end ****

"เออ….แล้วไฮบาระจังล่ะครับ" มิตสึฮิโกะถามขึ้น ใบหน้ากลายเป็นสีแดงเรื่อๆ
"อ่ะ..ไฮบาระเขาช่วยด๊อกเตอร์ทำของเล่นใหม่ๆ อะไรนี่แหละ ก็เลยไม่มาน่ะ"

'ยัยนี้ก็อีกคน'

*** flashback start ***

"เที่ยวเหรอ ? ไม่ล่ะฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ อีกอย่างฉันก็ต้องทำวิจัยใหม่ทั้งหมดเกี่ยวกับยานั้นด้วย" สิ้นเสียงเด็กหญิงก็หันกลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม "เอาอย่างนี่ก็แล้วกันบอกพวกเด็กๆ ว่า
ฉันช่วยด๊อกเตอร์ทำสิ่งประดิษฐ์อะไรสักอย่างก็เลยไปเที่ยวไม่ได้"

*** flashback end ****

"ว้า…อย่างนี้ก็เหลือแค่ 4 คนน่ะสิครับ" มิตซึฮิโกะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วนะ พวกเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า" โคนันชักชวน ว่าแล้วเหล่าเด็กๆ ก็เดินหน้าเข้าไปในร้านอาหารที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขา

หลังจากที่กลุ่มเด็กๆ เดินเข้าไปได้ไม่นาน ก็มีเด็กหนุ่มสาวคู่หนึ่ง
เดินเข้าไป

"ทำไมต้องร้านนี้ด้วยล่ะ แถมตอนนี้ฉันยังไม่หิวซะหน่อย" เสียงเด็กหนุ่มพูดเอื่อยๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
"เถอะน่าาา..เดี๋ยวเที่ยงร้านอาหารแถวนี้คนแน่นจะตายไป เราจะได้มีเวลาไปซื้อของ แล้วก็ต่อราคาได้นานๆ ไงล่ะ ช่วงเที่ยงไม่ค่อยมีคนด้วย" อีกฝ่ายตอบเสียงใส
"แต่ฉันยังไม่หิวนะ!"
"เธอก็สั่งของว่างกินไปก่อนก็แล้วกัน"
"……..เธอนี่…จริงๆเลยนะ" เด็กหนุ่มยอมแพ้ แล้วตัวเองก็เดินไปที่นั่งริมกระจกร้านข้างในสุด พลางชำเลืองมองโต๊ะอื่นๆ ที่กำลังเอร็ดอร่อยกับมื้อเที่ยงที่ยังไม่เที่ยง ^^:::

"อะ..อื้อ..มะ..ไม่ไหวแล้ว!" เกนตะพูดน้ำเสียงสั่นๆ หน้าซีดเป็นสีเขียวจางเหมือนไก่ต้มสุกยังไงหยั่งงั้น แล้วก็วิ่งพรวดออกไปทันที
"เกนตะ เป็นอะไรเหรอ" โคนันถามขึ้นแต่สายตาก็ยังมองเกนตะที่กระโดดหย่องๆ ถามทางไปห้องน้ำกับบริกรอยู่
"สงสัยทาโกยากิจะทำพิษ ก็เล่นกินไปตั้ง 3 กล่องคนเดียวนี่นา" อายูมิพูดพลางพลิกเมนูอาหาร

"ลูกพี่ครับโต๊ะนั้นมีแต่เด็กทั้งนั้นเลยนะ เอาโต๊ะนั้นแหละ"
"อืม….ก็ดีนะ จับเจ้าเด็กผู้หญิงผมสั้นนั้นได้..พวกเพื่อนๆ ของมันคงแห่ตามมาแน่นอน คราวนี้เราก็ได้หลายล้านแล้ว" เสียงบริกรสองคนกระซิบกันอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์รับอาหาร
"งั้นเราไปจับมันมาเลยมั้ยลูกพี่"
"ไม่ต้องรีบร้อน.…รอจังหวะก่อนเถอะ" สายตาที่เหยียบเย็นแต่แฝงไปด้วยความบ้าคลั่งจับจ้องแต่เด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังคุยเล่นอย่างสนุกสนาน

"ทำไมคนเสิร์ฟร้านนี้อู้งานจังเลย เอาแต่คุยกันอยู่ได้" หญิงสาวพูดอย่างเคืองๆ หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว
"หือ…จริงด้วยสิ มองอะไรอยู่น่ะ ทั้งคู่เลย…อะ!" เสียงเด็กหนุ่มขาดตอนไปขณะที่พยายามมองตามจุดหมายของสายตาทั้ง 2 คู่นั้นไป

'ทำไม…มองเด็กกลุ่มนั้นหล่ะ…สายตาแบบนั้น…แววตาแบบนั้น…รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ หรือว่า!…บ้าน่า..กลางวันแสกๆ คนก็เยอะคงไม่ม้าง' แต่ใบหน้าของเขาก็ยังดูระแวดระวัง ความรู้สึกสงสัยอย่างนี้..มันอะไรกันนะ

"ไคโตะ! เป็นอะไรน่ะ เหม่อเชียว หรือว่าเริ่มหิวแล้วใช่ม้า!" หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหยอกล้อ
"อะ..หา..อ๋อ!เปล่าหรอก" เขาพูดพลางยิ้มแหยะๆ และสายตาของเขาก็เลื่อนกลับมาจับจ้องอยู่ที่บริกร 2
คนนั้นอย่างไม่ไว้ใจอีกครั้ง

*** *** ***

To Be Continued...

Next >>