"กริฟฟินดอร์ชนะไปด้วยคะแนน 220 แต้ม 150 แต้ม ได้จากสนิชของแฮรร์รี่! ที่เหลือต้องยกให้โทยามะที่กวาดคะแนนไปถึง 70แต้ม เป็นเชสเตอร์ที่สุดยอดจริงๆ ชนะเรเวนคลอแบบขาวดลอย...220 ต่อ 70 แต้ม!" นักพากษ์หนุ่มพูดเสียงแจ๋วอยู่บนอัฒจันทร์อย่างเมามันสรุปการแข่งขันควิกดิช
"เยี่ยม ! ยอดเลย ! พี่คาซึฮะ ! แฮร์รี่ !" วิ่งเข้าไปรับแฮร์รี่และคาซึฮะที่ข้างสนามแข่ง
"แหม~มันแน่อยู่แล้วพี่ซะอย่าง 555" คาซึฮะหัวเราะร่วน
"นั่นซินะฮะ ไม่มีพี่เฮย์จิไม่เห็นเป็นไร 555" แฮร์รี่พูฤดอย่างไม่สะท้าน แต่ทั้งกลุ่มกลับ อึ้ง นิ่ง เงียบ...
"อ...เออ เนาะ 555" คาซึฮะหัวเราะทำลายความเงียบ "งั้นขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"
"พวกเรารอที่ห้องนั่งเล่นนะพี่คาซึฮะ" รอนพูดพลางโบกมือลา

"แฮร์รี่ ! นายบ้าไปแล้ว !" เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงแข็ง "พี่เขาอุตส่าห์..."
"กันลืมน่ะ" แฮร์รี่แก้ต่าง "กลัวพี่เขาจะลืมพี่เฮย์จิน่ะซิ"
"2 อาทิตย์แล้วนี่ ที่พี่ดำไป" รอนพูดพลางนับนิ้ว "เขาจะลืมพี่คาซึฮะหรือปล่าวนะ"
"ไม่หรอกน่า...มั้ง.." เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่เต็มเสียง
"ลืมซิ"
"ไฮบาระ !" แฮร์รี่ร้องลั่น "ลืม? จริงหรือ?"
"อืม...ไม่เอะใจอะไรเลย"
"ว่าไงนะ ! มากไปแล้วพี่เฮย์จิอยู่ไหน ขอฉัน..."
"ช่วยไม่ได้นี่ ต่อให้ฉันเล่าให้เขาฟัง เขาก็ไม่เชื่อหรอก" ไฮบาระพูดขัดเฮอร์ไมโอนี่
"เขาไปไหน?" รอนเอ่ยปากถาม
"จะบอกก็ได้ เขา..."ไฮบาระสาธยายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
"หา ! ว่าไงนะ!" เสียงร้องของรอนและเฮอร์ไมโอนี่ผสานพร้อมกัน "บ้า ! บ้าที่สุด ! แต่ดูเหมือนนายจะไม่ตกใจเลยนะแฮร์รี่"
"อืม...ฉันคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้" แฮร์รี่ทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟา
"คิดไว้แล้ว?" รอนทวนคำ "นายไม่บอกเรา ! เชื่อเลยแฮร์รี่ !"
"ขอโทษ...ขอโทษ...มันเป็นความลับน่ะเพื่อน"
"แต่ไฮบาระรู้" เฮอร์ไมโอนี่แย้ง
"ก็เธอต้องใช้ทางนั้น"
"พอที ! ช่างเหอะ !" รอนยุติ "แล้วจะทำไง"
"ไม่รู้...ถ้าจะให้คาซึฮะตามไปละก็ เลิกคิด ! มันจะไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้" ไฮบาระส่ายหน้าไปมา
"จะทำไงละ...นอกจากเล่าให้พี่คาซึฮะฟัง" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสนอ "เล่าทั้งหมด...พี่เขาต้องเข้าใจ"
"ถ้าไม่ล่ะ" รอนแย้ง " พี่เขาเป็นพวกด้านลบอยู่ด้วย"
"ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย" เฮอร์ไมโอนี่สรุปความ

"อ...อืม" คาซึฮะตอบเสียงสั่น "น...นั่นซินะ"
"พี่คาซึฮะ..." เฮอร์ไมโอนี่ทอดเสียงสั่นเครือ
"555 ถ้าหมอนั่นไม่ลืมน่ะซิแปลก ฉันพึ่งจะรู้จักหมอนั่นบนรถไฟเองนะ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อยนึงนี่นา สมควรแล้วที่จะลืม..." น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง "...สมควรแล้ว..."
ดวงตาที่หมองเศร้าคลอไปด้วยน้ำตาก่อนที่จะถูกปาดให้เหือดแห้งไปด้วยมือของผู้เป็นเจ้าของเอง
"บ้า...บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ...ฮือ...ฉันมันบ้าเองที่ไม่ยอมฟังตอนที่เฮย์จิพูด บ้า...บ้าที่สุด"
"ใช่...บ้าสุดๆเลย" แฮร์รี่เอ่ยขึ้นขัด "บ้าจริงๆ"
"เธอชอบเฮย์จิหรือเปล่า?" เสียงนิ่งเรียบ ฟังแล้วไม่สมารถบ่งบอกสถานะทางอารมณ์ ทำให้ผู้ฟังเงียบกริบ
"อ...อืม" คาซึฮะก้มหน้ามองผืนพรมสีแดง แทนที่จะสบตากับคู่สนทนา
"เธอเชื่อเขาหรือเปล่า?" ดวงตาส่งประกายเฉยชา มองดูผู้ถูกถามราวกับจะอ่านใจจนทะลุลงไป
"อืม"
"ก็เท่านั้นเอง" ไฮบาระเบือนหน้า "ก็เชื่อสิ...เขาต้องมารับเธอแน่...ฉันจะบอกเขาก็ได้ ถ้าเขาเชื่อเรื่องที่ฉันพูดละนะ"
"...ขอบคุณ..." คาซึฮะยิ้มเศร้าๆ "ทุกสิ่งทุกอย่าง...น่าอายนะที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย"
"บ้าน่า เธอก็ทำให้บ้านเราชนะควิกดิชไม่ใช่หรือไง?" ไฮบาระส่งยิ้มเล็กๆพร้อมกับทุกคน
"แค่นี้ก็พอแล้ว" รอนพูด "มีประโยชน์ใช่ไหมละ" พลางชูนิ้วโป้วคาซึฮะ
"อื้ม !" คาซึฮะยิ้มแก้มปริ "ขอบใจนะ"

*/อีกด้าน/* อีตาคนที่ยังไม่มีแววว่าจะรู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ย (Uboy : - -;;)
“เออ…ว่าแต่นายไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉันได้ไงน่ะ?” เจ้าของบ้านถามผู้มาเยือน ขณะที่กำลังจิบน้ำชา
”หา? ฉันน่ะเหรอ…” เฮย์จิทำหน้างง “ไม่รู้ว่ะ!”
“อ้าว…ฉันอุตส่าห์ให้เวลานายคิดตั้ง 2อาทิตย์แล้วนะ”
“แล้วนายมาถามอะไรชั้นแต่เช้าหา? คุโด้?”
“…ก็เผื่อนายจะลืมอะไรบางอย่างไป…” เสียงเอื่อยๆ ลอยมาแต่ไกล จนทั้ง 2ต้องมองหาแหล่งกำเนิดเสียง ซึ่งมันก็อยู่ที่หน้าประตูบ้านนั่นเอง
“ไฮบาระ…คิดยังไงมาแต่เช้าน่ะ” ชินอิจิทักทายไฮบาระ แต่เธอกลับไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำทักทายเลย
“ถ้านายยังคิดไม่ออก…ต้องมีคนๆนึงแน่ ที่เสียใจ..มากด้วย” เค้นเสียงลงต่ำ
“พูดอะไรของเธอ…แค่ฉันนึกไม่ออกว่าฉันอยู่ในตู้เสื้อผ้าได้ยังไงเนี่ยนะ?” เฮย์จิงงจนคิ้วเริ่มจะขมวดติดกัน “ไม่เห็นจะเป็นไร ไม่หนักหนาอะไรเท่าไรนี่?”
“แต่มันหนักสำหรับคนๆนึง คนที่คอยนายอยู่ เขาร้องไห้แล้ว นายรู้ไหม? ใครคนนั้น…ที่นายเจอบนรถไฟ…ตอนมาที่แห่งนั้น…เขารอนายอยู่นะ” คิ้วของเฮย์จิซ้อนทับกันในระหว่างที่ไฮบาระพูด
“พูดอะไรกันไฮบาระ…ไม่เห็นจะเข้าใจ” ชินอิจิแย้งถาม “แล้วเธอรู้ได้ยังไง ว่าฮัตโตริไปเจอใครมา”
“ถ้านายยังคิดไม่ออก…เธอคนนั้นก็คงต้องร้องไห้รอเธอไปเรื่อยๆ…” เธอพูดกับเฮย์จิต่อโดยที่ไม่สนใจคำถาม
“ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยเท่าไร…ไม่ใช่ธุระอะไรของฉันเลย…นายไปคิดเอาเองแล้วกัน เป็นนักสืบแห่งโอซาก้าทั้งที…” ไฮบาระกระหยิ่มยิ้มเป็นเชิงลา “ฉันมาบอกให้ฟังแค่นี้…บาย”
ไฮบาระเปิดประตูออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เดินเหยียบบนพื้นบ้าน ปล่อยให้หนุ่มน้อย 2คน ยืนงงเป็นไก่ตาแตก พร้อมกับคำถามที่ทั้งสองต้องพูดออกมาพร้อมกัน “อะไรฟะ ยัยนี่”

สุดท้าย คำพูดของไฮบาระก็เป็นผล เฮย์จิใช้เวลาส่วนใหญ่กับตู้เสื้อผ้าของชินอิจิ จะว่าเป็นคนโรคจิตก็ไม่เชิง จนชินได้แต่ถอดใจ เพราะทุกๆคืนเฮย์จิแทบจะยึดตู้เสื้อเป็นที่นอนแทนฟูกกับหมอนที่ชินอิจิเตรียมเอาไว้ให้

/ตู้นี้มันอะไรของมันฟะ…แล้วทำไมเราถึงรู้สึกลืมอะไรบางอย่างไป…/ เฮย์จิยืนดูตู้เสิ้อผ้าอยู่นาน แล้วจึงตัดสินใจเปิดตู้ออกแล้วขนเสื้อผ้าของชินอิจิมากองเอาไว้ข้างนอกจนหมดตู้ แล้วจึงเอาตัวเองเข้าไปแทนเสื้อเหล่านั้น

/เราลืมอะไร…เอ๊ะ! ลืม! รู้สึกว่าจะภาวนาอะไรสักอย่าง ในที่มืดๆ แคบๆ หรือว่าจะเป็นในนี้…/ พิจารณาอยู่นาน เฮจิก็ปิดตู้เสื้อผ้าแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้น ขณะที่ชินอิจิจองมาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า ‘โรคจิต’

/ในนี้มืดแฮะ…(แล้วปิดประตูทำไม) คิดไม่ออกเลยออกไปดีกว่า…/ เฮย์จิดันประตูออกสุดแรง
/อ้าวเวร…เปิดไม่ออก/ เฮย์จิเคาะ+ทุบ+แงะ ประตูแทบขาดใจ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเปิดให้ เฮย์จิเหนื่อยหอบก่อนที่จะยืนพิงหลังอยู่ในตู้
/โว้ย~~ ร้อนจัง คาซึฮะขอน้ำเย็น…เย็น…หน่อย……………………….เฮ้ย! คาซึฮะ!…………………….ใครวะ ?……คาซึฮะ…คาซึฮะ…./ เฮย์จิท่าจะเพลียจัด ใช้สมองหนักเกินไป เลยหลับคาตู้เสื้อผ้าไปซะนี่

“เฮ้ย! นายมานอนอะไรตรงนี้?”
“อ…อืม…” เฮย์จิ อืมๆ ตอบรับไปแต่ตาก็ยังคงหลับอยู่ตามเดิม เพราะตอนนี้เปลือกตาของเขามันชั่งหนักอึ้งเหลือเกิน เฮย์จิค่อยๆลืมตารับแสงอาทิตย์ร้อนแรงในยามบ่าย
“ขี้เซาจังน้า~นายนี่…”
“เออ…อ…เหวอ! นายเป็นใครน่ะ” เฮยจิสะดุ้งตื่น
“หา? ฉัน? …ฮ่ะๆๆ ถ้านายรู้จักน่ะซิแปลก แต่ฉันรู้จักนายนะ ฮัตโตริ เฮย์จิ มือเชสเซอร์ แห่งกริฟฟินดอร์ ใช่ไหมล่ะ” เด็กชายแปลกหน้านั่งยองๆ ถามเฮย์จิ
“เดี๋ยว…ที่นี่…มัน…ที่ไหน…หา?” เฮย์จิรีบถามกลับด้วยหน้าตาที่แสนจะลอกแลก เพราะสิ่งแวดล้อมที่เขาเห็นแตกต่างไปจากเดิมอย่างมาก
“ฮะๆๆ อะไร?” เด็กหนุ่มขำอย่างช่วยไม่ได้ “นับว่ามุขใช้ได้นี่ 5555” (ขำไป 3 วัน)
“แล้วนาย…เอ่อ…ไปงานแฟนซีมาเรอะ? แต่งตัวยังกะพวกบ้าพ่อมดแม่มดอย่างนั้นละ” เฮย์จิยืนขึ้นปัดฝุ่นตามตัวแล้วถามคำถามเด็กหนุ่ม
“เฮอะๆ…” หนุ่มน้อยเริ่มขำไม่ออก “อ๊ะ! จริงซิ อีกคนนึง ที่ชื่อ โทยามะ คาซึฮะ น่ะ อยู่ที่สนาม…”เฮย์จิตาโตทันที่ที่เด็กหนุ่มพูดถึงคาซึฮะ
“คาซึฮะ อยู่ที่นี่เหรอ?!” เฮย์จิถามย้ำ “แล้วฉันจะไปหาเค้าได้ยังไง?”
“หือ?…ถามโง่ๆน่า~ มานี่!” เด็กหนุ่มจับแขนเฮย์จิแล้วผลักเขาลงมาจากระเบียงชั้น 4! “Bye…”
“เหวออออออออออออออออออออออออ!” เฮย์จิร้องโหยหวนขณะที่กำลังโดดบันจี้จัมพ์แบบ…ไม่มีเชือก “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“เงียบเสียทีซิยะ! มารับทันก็บุญแล้ว อยากโหม่งโลกรึไงห๊า โดดลงมาได้! ไม่กลัวตายรึไง…” หญิงสาวแว๊ดใส่เป็นชุด
“ว๊าก! เธอนั่นละขี่ไม่กวาดยึกยักนี่มารับ ฉันก็ตกใจเซ่ ยัยบ้า!” เอาละนะ…เฮย์จิเริ่มน๊อตหลุดเหมือนกัน
“ว่าไงนะ ตา…” เด็กสาวชะงักเหลียวมองคนที่ตนเองไปรับมาจากการดิ่งพสุทาท้านรก “ก….กริ๊ดดดดดดดดดด!!!”
“โว้ย! แหกปากทามม๊าย” เฮย์จิอุดหู
“เฮย์จิ๊!!!” เด็กสาวโผกอดคนตรงหน้าซะแน่นอย่างลืมตัว (ไม้กวาดๆ เฮ้ย อย่าลืมเด๊ะ) “เฮย์จิ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”
“หา?” เฮย์จิขมวดคิ้วดกดำไว้แน่น ทั้งๆที่หน้ายังแดงก่ำ “เหวอ! ร้องไห้ทำไม โรคจิตเหรอ เมื่อกี้ก็กริ๊ด โกรธ แล้วมาร้องไห้เนี่ย บ้าเรอะ”
“ฮือ….” เด็กสาวร้องไห้ไม่หยุด “ฉันรอแต่นาย จะบ้าตายอยู่แล้ว…ฮือ~~”
“อือๆ…เลิกกอดฉันได้ยัง…”
“ฉันคิดถึงนายนะ” คำพูดนี้ทำเอาเฮย์จิถึงกับชะงัก “คิดถึงตลอดเวลาเลย…แต่ก็ดีแล้วที่นายมาอย่างปลดภัย” เด็กสาวค่อยๆคลายวงแขนแล้วรีบกระโจนเข้ากอดเฮย์จิ “คิดถึงที่สุดเล้ย”
“อ…เหรอ…” เฮย์จิได้แต่หน้าแดงพูดตะกุกตะกัก ยืนให้คาซึฮะกอดเป็นหุ่นต่อไป
“ขอโทษนะ…ว่าแต่…เธอเห็นคนที่ชื่อคาซึฮะมั่งมะ”
“… !!!” เด็กสาวถึงกับผงะ แล้วรีบดันตัวเฮย์จิออก “ฉันเนี่ยละ…คาซึฮะ”
“อ๊ะ! … เธอน่ะเองแล้วก็ไม่บอกซะแต่แรก”
“ตาบ้า! ไปตายซะ!” โอ้ว…นอตหลุดซิฮะ ตบเฮย์จังไปฉาดนึงดังเปี๊ยะเต็มๆ มือ ก่อนที่จะวิ่งหนีไปพร้อมไม้กวาดในมือ

2bc

KornTr@ck Asss : Sk_UBoy@hotmail.com