(Uboy : ทำอะไรของแกฟะ ไอ้Sk!)
(Sk : ง่า….ก็คิดอะไรไม่ออกนี่หว่า…)
(Uboy : แล้วไอ้ตืด แกร่กๆ เพล้งนั่นมันอะไรฟะ ไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหนเลย)
(Sk : โอ้ว…จินตนาการ……จินตนาการ….มีป่ะ ไม่มีก็ไม่รู้เฟ้ย)
(Uboy : จินตนาการน่ะมีเฟ้ย…แต่จินตนาการสิ้นคิดอย่างแกไม่ถนัดฟ่ะ -“-;;)
(Sk : เออๆสิ้นคิดๆ(ก็ได้) พอๆเถียงกันอ่ะเยอะกว่าเนื้อเรื่องแล้งเฟ้ย)
(Uboy : อ่า….เข้าเรื่องๆ)

>>>>>>

Chapter 3

“แฮร์รี่ถามอะไรหน่อยสิ” คาซึฮะกระซิบ “เธอรู้จักคนคนนั้นมั้ย?”
“อ๋อ…ไม่หรอกครับ อยู่บ้านเดียวกันก็จริง แต่ผมไม่ค่อยเห็นเขาเท่าไหร่”
“อืม….” คาซึฮะคิด “แล้วพวกเธอล่ะ” คาซึฮะหันไปถามรอนและเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่นี่” รอนส่ายหน้า
“อืม…เธอไม่เคยมานอนที่บ้าน(หอหญิง)เลยด้วยซ้ำ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “หน้าแปลกนะ”

**

"ศ.มักกอนนากัล"
"ฮัตโตริ ?" ศ.มักกอนนากัลมองลอดแว่น ก่อนที่จะพยักหน้าให้เข้ามาได้
"ผมมีคำถามอยากจะถามสักหน่อนน่ะครับ"
"...ฉันจะบอกเท่าที่เธอควรจะรู้...เท่าที่ฉันรู้" ศาสตราจารย์พูดดักคอเฮย์จิก่อนทันที

**

การซักถามเป็นไปอย่างยาวนาน เฮย์จิเดินออกจากห้องของศ.มักกอนนากัล แล้วจึงรีบตรงดิ่งเดินไปยังห้องของศ.ดัมเบิลดอร์ทันที

'ก๊อกๆ'

"ศ.ดัมเบิลดอร์ไม่อยู่ค่ะ" เสียงใสตอบบุคคลที่เคาะบานประตูโดยที่ไม่เปิดประตูรับ

"ฉันมาหาเธอนั่นแหละ...เปิดประตูได้ไหม?"

"ฉัน ?" เด็กหญิงเปิดประตูรับเฮย์จิเข้าไปในห้อง

"ใช่...เพราะเธอ..เกี่ยวกับ'สิ่งที่เธอรู้' และ 'เธอรู้ที่' " เฮย์จิถามไฮบาระในขณะที่ตนเดินเข้ามาในห้องตามมือที่ผายรับ

"พูดอะไรหน่ะ ฉันไม่เข้าใจ" ไฮบาระพูดด้วยน้ำเสียงปกติในขณะที่เดินไปที่โซฟานุ่มแล้วนั่งลง

"เธอไม่เคยเข้านอนที่บ้าน...ไม่เคยเข้าเรียนตามคาบเรียน...ไม่เคยสอบเพื่อเลื่อนชั้น...เธอมาที่นี่เพื่ออะไรกัน ?" เฮย์จิขยับปีกหมวกมาด้านหน้า

"หา ?...พูดอะไรของนายน่ะ" น้ำเสียงของไฮบาระยังคงเรียบเย็นเป็นปกติ

"ถ้าชั้นสันนิษฐานไม่ผิด...มันใช่เลย...เธอต้องรู้ทางไปกลับแน่"

"อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้นล่ะ...ฮัตโตริคุง" ไฮบาระใช้สายตาพิจารณาท่าทีของเฮย์จิด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาความคิดได้

"หึ...การที่เธอพูดว่า'คุโด้กับด็อกเตอร์สบายดี'มันก็บอกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ?"

"แล้วไง ?" เด็กสาวพูดพลางเดินไปที่ชั้นวางหนังสือแล้วหยิบหนังสือบนชั้นขึ้นมาดูเล่นแล้วเก็บเข้าไปดังเดิม

"เพราะอย่างนี้...เธอต้องรู้ที่ๆเธอสามารถไป-กลับได้...ใช่ไหม...ไม่อย่างนั้นคุโด้ก็ต้องสงสัยแล้ว" เฮย์จิใช้มุมปากยิ้มกระหยิ่มน้อยๆ

"ก็คาดเดาได้ดี...ก็ได้...ฉันรู้ที่..ประตูทางไป-กลับ..." ไฮบาระยิ้มให้เฮย์จิ "นายก็เคยไปในที่ๆมีประตูบานนั้นไม่ใช่เหรอ ?"

"หา ?" เฮย์จิเหวอ

"กระจกแห่งแอริแซด..."

"แล้วเธอรู้ได้ไง ?" เฮย์จิเหวอกำลังสอง

"ลืมแล้วหรือไงนะ...ที่นี่เป็นโลกแห่งเวทมนต์" ไฮบาระหัวเราหึในลำคอเบาๆ "มาสิ...ฉันจะพาไป...อีกด้านของกระจกแอริแซด"เฮย์จิเดินตามไฮบาระไปโดยที่ไม่พูดอะไร แม้จะรู้สึกงงๆกับเรื่องที่ไฮบาระพูดกับตนอยู่ก็ตาม

"จำไว้ให้ดีล่ะ...ครั้งแรกและคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉัน...จะพานายมา..." ไฮบาระหันมายิ้มให้คู่สนทนา

"อืม..." เฮย์จิตอบเด็กหญิงสั้นๆ

"นายรู้ใช่ไหม...กลไกของบันได..." เฮย์จิพยักหน้าตอบแทนคำพูด "ขึ้นบันไดตรงนี้ไปครึ่งหนึ่ง..."

"บันได้จะเปลี่ยนที่ไปชั้น3 ไปยังห้องที่ถูกล็อค" เฮย์จิพูดต่อ

"นับว่าตรจสอบเส้นทางมาดีนะ..." ไฮบาระชม "คาถาปลดกลอน ?"

"อาโรฮาโมร่า !" เฮย์จิร่ายคาถา...กลอนถูกปลดออก...เฮย์จิเดินตามไฮบาระเข้าไปกลางห้องสลัว พบกระจกบานใหญ่ตั้งสูงตระหง่านอยู่มุมริมสุดของห้อง ห้องที่เฮย์มานี้ต่างกับห้องในคราวนั้น ในห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เศษของฝุ่นละอองบนพื้นหินอ่อน มีแต่เพียงกระจกบานนี้เท่านั้น

"ห้องนี้มัน..."

"ใช่...เหมือนกับห้องนั้นละ...แต่มันก็ไม่เหมือนไปซะหมดหรอกนะ..." ไฮบาระเดินนำหน้าเฮย์จิแล้วหันกลับมาพูดต่อ "เพราะนี่เป็น...อีกด้านของกระจกแอริแซด..."

"อีกด้าน ?" เฮย์จิทวนคำที่ไฮบาระใช้เรียกกระจกบานนี้

"เข้าไปในกระจกนี่ก็กลับได้แล้ว" ไฮบาระบอกทาง

"ไปโผล่ที่ไหน ?" เฮจิถามเพื่อความปลอดภัย

"ที่ๆเธออยากไป...ฉันโผล่ที่ห้องน้ำในบ้านของดร.ทุกที" ไฮบาระอธิบาย "ระวังหน่อยละ...มันยากที่จะกลับมาที่นี่ได้..."

"หมายความว่าไง ?" เฮย์จิโผงถามขึ้นมาทันที

"นายอาจจะไปโผล่ในบ้านของนายก็ได้ แต่นายก็ต้องหาทางกลับมาที่นี่เองนะ" ไฮบาระอธิบายต่อ "ฉันโผล่ในห้องน้ำ...เวลามาที่นี่ก็เดินทะลุห้องใต้ดินมา...ใช้เวลามากพอควรละกว่าจะกลับมาได้" เฮย์จิทำหน่าเหงื่อแตก "นายล่ะ ?"

"หึ...ทำไมชั้นต้องกลับมาที่นี่ด้วย ?" เฮย์จิเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มหยัน

"หึ...นายแน่ใจหรือว่าจะไปโผล่ที่บ้านนาย" ไฮบาระยิ้มเย้ย "ครั้งหนึ่งชั้นไปโผล่ที่สถานีรถไฟเกียวโต...ฉันต้องหาทางกลับแทบแย่...อีกอย่าง...เงินมักเกิ้ลของนายเปลี่ยนเป็นเงินพ่อมดแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเจออย่างฉันก็แย่นะ"

"เธอจะพูดว่าให้ชั้นทดลองไป-กลับให้แน่ใจก่อนเหรอ ?"

"นั่นก็แล้วแต่นาย...แต่จะแนะให้ว่าอย่าพาเธอคนนั้นไปเสี่ยงกับนายดีกว่า...นายอาจจะไปโผล่ที่ป่าอเมซอนก็ได้" ไฮบาระเตือน "จะว่าไง ?"

**

เฮย์จิเดินคิดสิ่งที่ไฮบาระบอกทิ้งท้ายตนไปเรื่อยๆ

/ฉันขอเตือนไว้อีกอย่าง...สำคัญมาก...เวลานายกลับไปได้แล้ว...นายจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ทันทีเพราะคาถาลบความจำ...ที่ฉันกลับมาที่นี่ได้หนที่2เพราะความบังเอิญ ครั้งต่อมาฉันขอดัมเบิลดอร์ด้วยเหตุผลที่เขาเข้าใจ...ฉันเลยไม่เป็นอะไร.../ เฮย์จิเดินคิดมาจนถึงบ้านกริฟฟินดอร์

"Last Wizard of Century !" ภาพสุภาพสตรีอ้วนเหวี่ยงตัวเปิดออก

"เฮย์จิ ! ไปไหนมาน่ะ ไปหาที่ห้องสมุดก็ไม่เจอ...ฉันนึกว่า..." คาซึฮะลดเสียงลง "ฉันนึกว่า...นายจะทิ้งฉันซะอีก..."

"ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก...แน่นอน" เฮย์จิลูบหัวคาซึฮะ "เชื่อใจฉัน"

"หา ?" คาซึฮะหน้าแดงระเรื่อ "อะไรของนาย..."

"แค่นี้ถึงกับหน้าแดงรึไง ฮะๆ ร้องไห้มาละซิท่า" เฮย์จิเริ่มแซวคาซึฮะกลับ

"อะไรของเธอ...จะหลงตัวเองเกินไปแล้ว ใครจะไปร้องไห้ให้เธอมิทราบ" คาซึฮะแลบลิ้นใส่เฮย์จิ แล้ววิ่งหนีเข้าห้องของตัวเอง

**

/ถ้าเฮย์จิหนีเราไปจริงๆ...เราจะทำยังไงดี/ คาซึฮะเอาหน้าซบหมอนนุ่มบนเตียง

/ไม่เอาแล้ว...คิดไปก็เท่านั้น/ คาซึฮะส่ายหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป แล้วจึงข่มตาหลับลงสนิท

***

เช้าวันเสาร์ที่แสนจะสดชื่น...มาก...มาก...มากที่สุด

'โป๊ก' (อ๋า...ทำลายบรรยากาศ)

"เหม่ออะไรของนายยะ ตานักสืบบ้า" กิริยาของสาวน้อย (หรือ !) ทักทายยามเช้านี่ชั่งทำลายบรรยากาศของชายหนุ่มรูปหล่อ (จริง ?) ที่กำลังตัดสินปัญหา

"อะไรของเธอ...เหม่อหน่อยก็เขก ทำอะไรก็ใช้กำลัง เธอเป็บพวกบร้าพลังเหมือนกับพวก OP ใน Pirch หรือไงหา ?" เฮย์จิเริ่มต่อว่าคาซึฮะ

(Sk : นั้นมันชั้นนี่หว่า บร้าพลัง! OPบีม~~~~~~)

"ว่าไงนะ ! คนเค้าอุตส่าห์หวังดีจะชวนไปซ้อมควิชดิชซะหน่อย"

"เฮอะ ! เธออยากเล่นเองละไม่ว่า" เฮย์จิย้อน

"นายนี่มัน..." คาซึฮะเริ่มยกกำปั้นน้อยๆขึ้นมา

"เออ...หยู้ด~~~~สงบศึกก่อนนะครับ" เด็กแว่นพูดห้ามศึก 2 เหล่าทัพ พร้อมกับจับมือของทั้ง 2คนลงไปยังสนามซ้อมควิชดิช แต่เฮย์จิก็เอาแต่เหม่อจนคาซึฮะเขวี้ยงลูกควัฟเฟิ้ลใส่หลายครั้ง

"โว้ย~~~เขวี้ยงมาทำไม! เจ็บนะเฟ้ย!" เฮย์จิเริ่มโวยอาเกน...

"ก็นายเอาแต่เหม่ออยู่ได้ จะซ้อมไหมควิชดิชหน่ะ" คาซึฮะโวยกลับ

"พักก่อนไหมครับพี่เฮย์จิ ท่าทางจะมีเรื่องไม่สบายใจเลย" แฮร์รี่พูดขั้นก่อนที่จะมีสงคราม

"อืมม์...ไม่มีอะไรหรอก นายไปซ้อมต่อเหอะ" เฮย์จิตอบพร้อมกับกวักมือไล่แฮร์รี่ให้ไปซ้อมต่อ

/หนักใจชะมัด จะไปดีไม่ไปดีละเนี่ย ถ้าไปก็ต้องโดนลบความทรงจำ ถ้าไม่ไปเราก็ไม่สามารถออกไปจากโรงเรียนนี้ได้จนกว่าจะจบเทอม/ ว่าแล้วเฮย์จิก็คอตก นั่งถอนหายใจยาวอย่างกับกำแพงเมืองจีน

/ตาเฮย์จิบ้า คิดอะไรของเขาอยู่นะ เรียนก็นั่งเหม่อ ซ้อมควิชดิชก็ไม่ค่อยตั้งใจ แล้วปีนี้จะชนะไหมเนี่ยะ/ คาซึฮะเริ่มบ่นอีกระรอก (แต่ในใจอ่ะนะ)

/เฮอะ ...ถ้าคราวนี้บ้านเราไม่ชนะควิชดิชนะจะโวยให้ดู ตาเฮย์จิ !/ คาซึฮะส่งสายตาเป็นประกายพิฆาตจนเฮย์จิสะดุ้ง เสียวสันหลังวาบทันที

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?" คาซึฮะลงจากไม้กวาดถามเฮย์จิ "คิดอะไรอยู่ ?"

"ก็ฉัน..." เฮย์จิชะงัก "ก็เรื่องของฉัน ! ยุ่งจริง !"

"หนอย~ เราอุตส่าห์เป็นห่วง !"

"เป็นห่วง ?" เฮย์จิเขิลล์หน้าแดง "ป...เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ ยัยบ๊อง !"

"ว่าไงนะ ! ตาบ้า !"

"ฮ...เฮ้ย...ค...คาซึฮะ...ฉันล้อเล่นนะ...อย่าร้องเซ่" เฮย์จิรีบปลอบเมื่อเห็นคาซึฮะน้ำตานอง "ขอ..ขอโทษ"

"ฮือ~~~ก็...ก็...นาย...ทำอะไรไม่บอกฉัน...เลยนี่...ฮือ~~~" คาซึฮะปล่อยโฮ "ต...ตาบ้า...ฮือๆ..." ขนาดร้องไห้ยังไม่วายจะด่าอีก ^ ^;;

"โอเคๆ ชั้นผิดเอง" เฮย์จิรับผิด "นะ...ชั้นผิดเองที่ไม่ปรึกษาเธอ"

"ปรึกษา?" คาซึฮะเช็ดน้ำตาโดยใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เฮย์จิให้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเฮย์จิ "นายจะไปไหน?"

"อ...เอ่อ..." เฮย์จิอิกออดกับการตอบคำถาม "คือ...ไว้ฉันจะบอกนะ"

"จะไปไหนใช่ไหม?...ทำไมทำหน้าเหมือนกับจะบอกฉันว่า 'ลาก่อน' ล่ะ?"

"คิดมากไปมั้งคาซึฮะ" เฮย์จิยิ้มกลบเกลื่อน "ไปซ้อมต่อเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง" แล้วจึงกวักมือให้คาซึฮะไปซ้อมควิชดิชต่อ ส่วนตัวเองก็นั่งครุ่นคิดต่อไป

**เย็น...เย็นของวันนั้นละ**

"อ๊ะ ! แฮร์รี่ ! ทำไมนายไม่เข้าไปล่ะ" รอนถามเมื่อเห็นแฮร์รี่ยืนอยู่มุมอับสายตาข้างๆห้องนั่งเล่น

"ชู่ว~~~ฟังสิ" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอกรอน

"พวกเขาทะเลาะกัน...ในเรื่องที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่ง" แฮร์รี่กระซิบเสียบเรียบ

ทั้งสามคนยังคง(แอบ)ยืนฟังคาซึฮะกับเฮย์จิ ทะเลาะกันเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย ลั่นห้องนั่งเล่นของบ้านกริฟฟินดอร์...เรามาแอบดูร่วมกันกับพวกเค้ากันดีกว่า...

"ว่างไงนะ ! " คาซึฮะร้อง

"ก็เป็นซะอย่างนี้ละ ชั้นถึงไม่อยากบอกเธอไง" เฮย์จิแสดงความเหนื่อยหน่ายออกมาทางน้ำเสียง

"นายจะทิ้งฉัน..." เสียงคาซึฮะเริ่มสั่นเครือ

"เปล่านะ...ฉันไม่ได้ทิ้งเธอ...ฉันแค่..."

"ฉันเกะกะใช่ไหมล่ะ ! ฉันเป็นตัวถ่วงนายล่ะซิ" คาซึฮะตะโกนตัดบทก่อนที่เฮย์จิจะพูดจบ "เรื่องแค่นี่ บอกฉันมาเลยก็ได้นี่ ! "

"ไม่ใช่ ! ฟังชั้นก่อนซิคาซึฮะ ! มันอันตราย ! ชั้นก็เลย..."

"นายทิ้งฉัน..." คาซึฮะปล่อยน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมานอกดวงตากลมโต "ในที่สุด...นายก็ทิ้งฉันไว้คนเดียว...ใช่ไหม?...ฮือๆๆ"

"นี่เธอ ! ฟังชั้นพูดบ้างหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงเธอนะ !"

"ฉันเกลียดนาย ! ตาบ้า ! จะไปไหนก็ไปเลย ! " คำพูดข้างท้ายของเฮย์จิไม่สามารถเข้าไปในหูของคาซึฮะเสียแล้ว - -;;

"เออ ! OK. ! ไปก็ได้ฟะ ! " เฮย์จิรีบเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นอย่างเดือดเต็มที่ ความโกรธบังตาทำให้เฮย์จิไม่เห็นเด็ก 3คนที่กำลังแอบฟังเหตุการณ์ยืนเหงื่อแตกท่วมตัวอยู่

**เช้า...หลังจากเย็นวันนั้นล่ะ**

"เฮย์จิฉันขอโทษ~~~" คาซึฮะวิ่งถลาเข้ามาในห้องนั่งเล่น "เฮย์จิ..." คาซึฮะวิ่งหาทั้งในห้องนอน ห้องน้ำ ฯลฯ แต่ก็ยังไม่เจอ "เฮย์จิ" คาซึฮะเปิดดูในถังขยะในห้องนั่งเล่น

"เพ้อน่าเจ๊..." รอนพูดเชิงเตือนสติคาซึฮะ "พี่เค้าไม่อยู่ในนั้นหรอกน่า..."

"ไหนบอกว่าเกลียดพี่เค้าไง...แล้วตามหาทำไม?" เฮอร์ไมโอนี่พูดกระทบคาซึฮะ "กลัวโดนทิ้ง?"

"น...นั่นก็ส่วนนึง..." คาซึฮะตอบเเบาๆ "ต...แต่"

"แต่พี่ก็ไล่เขาไป..." แฮร์รี่พูดขัด "และแน่นอนว่า...เขาก็ไปตามคำสั่งพี่"

"ไป ? ไปไหน ? " คาซึฮะอึกอักที่จะถามเพราะกำลังงงว่าทำไมพวกแฮร์รี่ถึงรู้เรื่องนี้

"เขาทิ้งพี่ไปแล้ว..." เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่เดินออกไปจากห้อง "เสียใจด้วยนะ" แล้วหันกลับมาพูดเบาๆ

"อย่ามองอย่างนั้นซิ...พวกผมไม่ได้แอบฟัง...แต่เสียงมันดังจนพวกผมได้ยิน...พี่เป็นคนผิดเองนะ" รอนพูดแก้ต่าง

"พูดอะไรไม่ตรงกับใจ...ผลก็เป็นแบบนี้" แฮร์รี่พูดเสริม "นั่งเสียใจภายหลัง...มันเจ็บนะ" ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพร้อมรอน

คาซึฮะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหน้าเตาผิง ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่พวกแฮร์รี่เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป

/...ไปจริงๆเหรอ.../ น้ำใสๆเริ่มล้นปริ่มออกมานองโหนกแก้ม /..ตาบ้า../

**

"จะดีเหรอ ? " รอนพูดทำลายความเงียบ "พูดแรงอย่างนั้น"

"แรง ? แรงตรงไหน ? " เฮอร์ไมโอนี่หันมาทางต้นเสียง "ปล่อยไว้อย่างนั้นละเดี๋ยวก็คิดได้เอง" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินฉับๆตามหลังแฮร์รี่ไป

"แล้ว...เราจะไปไหนกันละเนี่ย" รอนวิ่งขึ้นมาตามหลัง 2คนที่เดินนำหน้าเค้าไปแล้วใช้แขนทั้งสองโอบรอบต้นคอไว้ทั้งสองข้าง

"ผู้หญิงคนนั้น...ฉันว่าเขาต้องรู้เรื่องอะไรแน่..." แฮร์รี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก

"ไฮบาระ ไอน่ะ..." เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ "ห้อง ศ. ดัมเบอร์ดอร์"

"ฉันอยู่นี่ต่างหาก" แฮร์รี่หยุดก้าวเดินทันทีแล้วหันหลังไปมองเด็กผมสีน้ำตาลแดงที่ยืนพิงกำแพง "ไง ?...หาฉันไม่ใช่เหรอ..." รอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าของเด็กผมสีน้ำตาลแดง "ว่าไง ?..."

"เธอรู้อยู่แล้วนี่...ทำไมต้องถาม" แฮร์รี่พูดประชด

"ในที่สุด...หมอนั่นก็ไปคนเดียว" ไอยิ้มเย็นยะเยือก "ท่าทางจะมีเรื่องกับยายนั่นแฮะ"

"อืม...ทะเลาะกันเมื่อคืน" แฮร์รี่พูดพลางเดินไปพิงกำแพงข้างๆ ไฮบาระ

"ผู้หญิงก็อย่างนี้ล่ะนะ..." ไฮบาระตอบกลับไม่มากความ "อย่างห่วงเลย...เดี๋ยวหมอนั่นก็กลับมาแน่"

"...เธอจะมั่นใจได้ยังไงล่ะ?" เฮอร์ไมโอนี่ท้วง หลังจากที่ฟังคำสนทนาอยู่นาน

"ก็หมอนั่นเป็นคนอย่างนั้น...ต้องกลับมาแน่ๆ" ไฮบาระยังคงตอบโดยอากัปกิริยาเดิม "บอกยายนั่นด้วยล่ะ"

"เธอเรียกพวกพี่ว่า 'ยายนั่น' กับ 'หมอนั่น' ได้ยังไง ! พวกพี่เขาอายุมากกว่าเธอนะ ! " เฮอร์ไมโอนี่บ่นเสียงแข็ง

"เธอคิดอย่างนั้น ?...ไม่ต้องห่วง...อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้อายุ 11ขวบ"

"นี่..." แฮร์รี่ดึงแขนเสื้อไฮบาระ "แน่ใจใช่ไหม ?"

"แล้วหมอนั่นจะทิ้งไปได้ไงล่ะ..." ไฮบาระยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไป

"ดูเป็นผู้ใหญ่นะ" รอนเสนอความคิดเห็นหลังจากที่เงียบไปนาน "แปลกดี"

"อืม" แฮร์รี่รับคำขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังมองแฮร์รี่อย่างสงสัย

**ห้องอาหาร...(หิวแฮะ)**

"นั่นมันเด็ก 6ขวบแน่เหรอ ?" เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจถามแฮร์รี่ในขณะกินข้าว

"หือ ? ไฮบาระน่ะเหรอ ? " แฮร์รี่พูดขณะที่กินฮอทฟัดจ์เต็มปาก "อืม..ชั้นก็ว่างั้นนะ"

"โกหก ! เธอรู้ชัดๆ แฮร์รี่"

"เฮอร์ไมโอนี่ ! อะไรของเธอ ชั้นจะรู้ได้ไงหา ! " แฮร์รี่ฉุนกึกขึ้นทันที

" OK. ! ได้ ! ไม่บอกก็ตามใจ ! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับ "เชื่อเลย...เด็ก 6ขวบรู้อะไรมากกว่าเด็ก 11ขวบอย่างพวกเรานี่น่ะ...แถมเธอพูดกับเขาหน้าตาเฉยอีก...จะไม่มีอะไรได้ไง"

"ช...ชั้นไม่รู้" เฮอร์ไมโอนี่เริ่มทำตาเขียวใสแฮร์รี่ "ก็ไปถามเจ้าตัวเองซิ" โยนซะเลย

**มืดแล้ว...(ง่วงแฮะ)**

ก่อนนอน เฮอร์ไมโอนี่เดินดุ่มๆฉุนเฉียวเข้าหอนอนปิดประตูดัง โครม!!

"ประตูเสียหมด..."

"อ...เธอ...เธอ ! " เฮอร์ไมโอนี่พูดอึกอักเพราะความตกใจ

"ไง...ตกใจเหรอ...อืม...ฉันเข้าหอนอนเป็นครั้งที่ 2แล้วซินะ...เหมือนเดิมเลย"

"ไฮบาระ ไอ...เธอเป็นใครกันแน่" ไม่ให้เสียเวลาเฮอร์ไมโอนี่รีบยิงคำถามกับผู้มายืนทันที

"ฉันก็เป็นฉัน ทุกคนต่างสวมหน้ากากทั้งนั้น อย่าคิดอะไรให้มากนักเลย..." ไฮบาระเดินไปหยิบดอกกุหลาบในแจกัน "ฉันมันก็แค่...คนๆนึง..." ก่อนที่จะทิ้งดอกกุหลาบลงถังขยะแล้วเดินออกจากหอหญิง

/คนๆนึง... ! / เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก "เดี๋ยว ! ไฮบาระ...คำนี้...แฮร์รี่ก็เคยพูด"

"อืม...นั่นซินะ" ไฮบาระตอบกลับอย่างไม่สนใจนักพร้อมกับหันหน้ามาสบตาคู่สนทนา "ฝันดีนะ...สาวน้อย" ผู้พูดหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดโชยเย็นสบายที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง

"สาวน้อย ?" เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำ "อะไรของเธอ ! "

**ที่มืดๆ**

"ขอให้ไปโผล่ที่ดีๆ ขอให้ไปโผล่ที่ดีๆ ขอให้ไป..." เสียงงึมงำดังขึ้นมาจากชั้น 3 ของห้องที่ถูกล็อค...อีกด้านของกระจกแอริแซด...

"ขอให้ไม่ลืมที่นี่ ขอให้ไม่ลืมที่นี่ ขอให้ไม่..."ดูจากรูปการณ์ท่าทางตานี่คงไม่หยุดของ่ายๆแน่ "ขอให้หาทางกลับได้ ขอให้หาทางกลับได้ ขอให้หา..." งึมงำต่อไปจนอึดใจสุดท้าย ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปในกระจก "ขอให้ไม่ลืม...คาซึฮะ..." (กรี๊ด~) เฮย์จิหลับตาปี๋เดินพุ่งเข้าไปในกระจกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะลืมตา

"เอ๋ ? มืดจัง...ที่ไหนละเนี่ย..." เฮย์จิคลำหาทางแต่ดูเหมือนว่าจะขยับไปไหนไม่ได้ "แคบ...ที่ไหนนะ...แคบจัง...เฮ้ย...คงไม่ได้อยู่ในท่ออะไรนั่นหรอกนะ" เฮย์จิบ่นพึมพำกับตัวเอง "อ๋า ?...รึว่าโลงศพ ?...ไม่หรอกน่า...ไม่หอมอย่างนี้...อ้าว ?...หอม ?" เฮย์จิท่าจะบ้าพูดอยู่คนเดียว...สักพักหนึ่งก็เห็นแสงลอดเข้ามาช้าๆ ถึงได้รู้ว่าเบื้องหน้านั้นคือประตู

"ทำอะไรน่ะ ฮัตโตริ ?" เสียงทุ้มใสกังวานถามด้วยความแปลกใจ

"อ๋า...ค....ค..." เฮย์จิพูดไม่ออก

"นี่มันตู้เสื้อผ้านะ" เจ้าของเสียงใสทำหน้าเซ็ง "นายมาทำอะไร...นี่มันก็บ้านชั้นด้วย"

"คุโด้ !"

"ก็ใช่น่ะสิ ! คิดว่าโดเรมอนเรอะ ! " ชินอิจิเกาหัว "ออกมาเดะ จะแต่งตัว"

"แต่งตัว ? ไปไหน? " น่านยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก

"นอน ! " สั้นๆ ง่ายๆ

"นอน ? " เฮย์จิเพิงสังเกตเห็นว่า เพื่อนของเขาตัวเปียกและนุ่งผ้าขุนหนูตัวเดียว มีกลิ่นสบู่เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ "อ๋า...เออ...โทษที" พลางก้าวลงมาจากตู้เสื้อผ้าไปนั่งที่เตียง

"แล้ว...นายมาทำอะไร" ชินอิจิตั้งคำถามตามนิสัยขณะใส่เสื้อและกางเกง

"อ๋า ?...เอ่อ ?...แกล้งนายให้ตายใจงา...555" เฮย์จิหัวเราะกลบเกลื่อนในขณะที่ชินอิจิทำหน้าไม่เชื่อเต็มที่

"แล้ว...นายไปไหนมา" ชินอิจิหวีผม

"ไป ?...เออนั่นซิ...ไม่รู้ดิ นึกไม่ออก"

"ดู...คนเรา...ไปไหนมายังลืม" ชินอิจิเปิดตู้เสื้อผ้า "แล้วนึกไม่ออกรึว่าเคยทำอะไรมา..." ชินอิจิเริ่มมีน้ำโห

"อะไร ? " หน้าตาซื่อๆของเฮย์จิทำให้ชินอิจิเขกหัวไปหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้

"ไอ้บ้า ! เมื่อ 3วันก่อนนายนัดจะมาบ้านฉันไง หายจ้อยไปเลย เราเรอะอุตส่าห์รอ แถมโทรตามไม่รู้กี่รอบก็ไม่ติด ไปไหนก็โทรมาบอกได้นี่หว่า" ชินอิจิร่ายยาวด้วยความเก็บกด

"เออ...ฉันนั่งรถไฟมาหานายนี่หว่า...เจอผู้หญิงกวนๆคนนึง แล้วรถไฟก็...ก็...นึกไม่ออกแย้วง่าาาา...ขึ้นผิดขบวนมั้งหลงเลย"

"เออ ! ให้มันได้งี้ซี่ รถไฟยังขึ้นผิดขบวนเล้ย" ชินอิจิบ่นเบาๆ

"หิวอ่ะ"

"ดูมัน...เออๆ...จะทำให้กิน...ลงไปข้างล่างซิ"

เฮย์จิเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วเนื่องจากความหิวก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนโต๊ะอาหารตรงข้ามกับใครสักคนที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ช่วงเย็นบังหน้าอยู่

"ยินดีด้วยนะ" คนข้างหลังหนังสือพิมพ์พูด

"เอ๋ ?" เฮย์จิทำหน้างงหนังสือพิมพ์ถูกลดลงมาวางไว้ที่โต๊ะเผยให้เห็นคนที่วางมันลง "ไฮบาระ ! " เฮย์จิร้อง "ขอยืมหนังสือพิมพ์หน่อย"

"เห๋ ?" ไฮบาระช็อคนิดนึงก่อนที่จะยื่นหนังสือพิมพ์ให้

"เออ...ว่าแต่เมื่อกี้นายยินดีเรื่องอะไรเหรอ ?" เฮย์จิถามพลางเปิดหนังสือพิมพ์อ่าน

"อ...เปล่า...ไม่มีอะไร" ไฮบาระทำท่าครุ่นคิด

"มาแล้วๆ " ชินอิจิยกอาหารมาเสริฟ ก่อนที่จะกินพร้อมกัน "ทานล่ะคร้าบบบ"

/หึ...มาลงเอาอีแบบนี้ เธอละเสียใจรู้หรือเปล่าพ่อนักสืบตะวันตก.../ ไฮบาระยิ้มให้เฮย์จิที่กำลังกินเต็มปาก /บ๊ายบาย...คาซึฮะ...เสียใจด้วยนะ/

เฮ้อเหนื่อย...ต่อๆๆๆๆ เฮอะๆพิมพ์ต่อเมื่อไรหว่า

KornTr@ck Asss : Sk_UBoy@hotmail.com