ทั้งสามคนวิ่งไปที่รูปภาพของสุภาพสตรีอ้วนก่อนที่จะบอกรหัสผ่านเข้าไปในบ้านพักเพื่อสอบถาม(?)ความจริงที่เกิดขึ้นกับมิตร(หรือ!?)ใหม่จากต่างแดน(ว่าไปนั่น)

“พี่เฮย์จิ พี่คาซึฮะ ออกมาจากผ้าคลุมล่องหนได้แล้วฮะ!” แฮร์รี่พูดหลังจากตรวจดูให้แน่ใจแล้วว่าไม่มีใครนอกจากพวกเขาอยู่ในห้อง จนแล้วจนรอดก็ไม่มีแม้กระทั่งเสียงมดเดินให้ได้ยิน(ขนาดนั้น)
“เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้!” รอนอุทาน
“ฉันรู้แล้วน่าว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง” เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงบนเตียง “พี่ชายคนนั้นเขาเป็นนักสืบไม่ใช่เหรอ เขาคงออกไปสำรวจโรงเรียนเรามั้ง…นักสืบก็งี้”
“ถ้าเขาหลงล่ะ?”
“ถ้านักสืบหลงทางก็โง่แล้วน่ะรอน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเซ็งๆ
“แล้วเราจะหาพวกเขาได้ไงล่ะ”
“เขาคงยังไปได้ไม่นานหรอก อย่างมากก็คงไปได้ไม่ไกล” เฮอร์ไมโอนี่วิเคราะห์
“….กระจก…” แฮร์รี่พึมพำ
“หา! พูดอะไรน่ะแฮร์รี่?” รอนเงี่ยหูฟัง
“พวกพี่ๆ…อยู่ในห้องที่เก็บกระจกเงาแห่งแอริแซด….”
“เธอรู้ได้ไงน่ะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามลองเชิง
“ก็มีที่นั่นที่เดียวที่เป็นห้องเรียนที่ไม่ได้ใช้แล้วก็ไม่มีใครอยู่ด้วย”
“แฮร์รี่! นายมันสุดยอด!” รอนอุทานอย่างภูมิใจในตัวเพื่อน
“นึกไม่ถึงจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างทึ่งๆ
“….คนสุดยอดในโลกนี้ไม่มีหรอก…ฉันมันก็แค่คนคนนึง…”
“เอ๋?” เพื่อนทั้งสองอุทาน
“อ..ป…เปล่าๆ…เอ่อ..คือ..เหมือนเคยมีใครพูดให้ฟังน่ะ…ประโยคนี้….” แฮร์รี่ทำหน้าเศร้าๆ “..เอ้า! เราไปหาพวกพี่ๆกันเหอะ!” แฮร์รี่เปลี่ยนน้ำเสียงทันที

แล้วทั้งสามก็วิ่งออกไปจากห้องโดยวางกระเป๋าเรียนทิ้งไว้บนเตียงของแฮร์รี่

**

“เฮ้อ!..รวบรวมข้อมูลเสร็จละ กลับไปหายัยนั่นดีกว่า” เฮย์จิเดินกลับทางเก่าด้วยอารมณ์ที่แสนจะhappy “กลับมาแล้ว(จ้ะ)คาซึฮะ…นี่เธอไปยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ บอกให้แอบอยู่ข้างหลังกระจกแล้วนี่” ไม่มีเสียงตอบกลับจากผู้ถาม มีแต่เพียงสายตาที่เหม่อลอย มองตรงไปยังกระจกบานใหญ่ เฮย์จิรีบเข้ามาจับตัวคาซึฮะแล้วเขย่าตัวเธอเบาๆ

“เธอ..มองอะไรน่ะ” เฮย์จิมองตามสายตาของคาซึฮะไปหยุดอยู่ที่กระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า…สิ่งที่ปรากฏในกระจก..คือ…ภาพของตนที่สวมชุดทักซิโดสีขาวทั้งชุด….เสื้อเชิ้ตสีขาวที่แซมด้วยระบายริ้วสีแดง ที่ปกคอมีโบหูกระต่ายสีแดงสดเข้ากับชุด…แขนซ้ายของเขาไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพราะมีแขนของคนข้างกายเกาะเกี่ยวไว้

ด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข….แล้ว….ใครล่ะที่ควงแขนเขา?….ชุดเจ้าสาวสีขาวเกาะอกปลายกระโปรงยาวลากกับพื้นไปเป็นทาง เด็กชายและเด็กหญิงถือกระเช้าที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้นานาพันธุ์ ภายใต้ผ้าปิดหน้าของเจ้าสาว…สีแดงระเรื่อเปื้อนอยู่ที่แก้มใสของเจ้าหล่อน…สีแดงที่มิใช่เครื่องสำอางที่ถูกแต่งเติม แต่เป็นความในใจที่มิอาจปกปิดได้จนต้องแสดงออกมาทางใบหน้า

/เอ๊ะ!ใครน่ะ….รัน?…ไม่ใช่แน่…อืม…อ๊ะ!/ เฮย์จินึกพลางจ้องกระจกเข้าไปอีก หน้าดำๆของเขากลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันที ^^;;;

/อ…อ…อ…ค…คุ..เอ๊ย!..ค…คา..คาซึฮะ!!!/ (ผู้แต่งทั้งสอง : อูย…เกือบไปๆ…เกือบไปแล้ว….) ชายหนุ่มและหญิงสาวยังคงเหม่อลอยมองกระจกต่อไป…..

“พวกนั้นจะอยู่ในนั้นจริงๆเหรอแฮร์รี่”
“ฉันว่าพวกเขาน่าจะอยู่ในห้องนั้นแน่ๆน่ะรอน” แฮร์รี่ตอบคำถาม
“ถึงซะที!” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเป็นเชิงเตือนพวกเพื่อนๆทีกำลังจะเดินเลย
“งั้นเดี๋ยวพวกนายรออยู่ข้างนอกดูลาดเลาไปก่อนนะเดี๋ยวฉันออกมา” แฮร์รี่พูดเป็นเชิงสั่ง
“ก็ได้…เข้าไปซิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางโบกมือไล่แฮร์รี่

“อุ๊บส์~!” เฮย์จิเอามือปิดจมูกที่มีเลือดกำเดาไหลที่เกิดจากการกระแทกอย่างแรง

(Sk : ทำไมแกต้องบอกสาเหตุด้วยฟะ?)
(Uboy : อ้าว! เดี๋ยวคนอ่านคิดว่าเฮย์จิเลือดกำเดาไหลเพราะคิดอะไรน่ะสิ)
(Sk : ใครเขาจะคิดอย่างแกฟะ)
(Uboy : แกไง ^^)
(Sk : - -;;)

“เห็นมั้ยต้องอย่างนี้ เรียกไปก็เท่านั้นแหละ” รอนพูดโอ่
“ไอ้หัวแดง!” เฮย์จิทำท่าจะมีเรื่องแต่ถูกแฮร์รี่ห้ามไว้
“แล้วพี่คาซึฮะล่ะครับ…เราต้องช่วยเขาก่อน” แฮร์รี่พูดอย่างเป็นกังวล
“ช่วย?…จากอะไร?”
“กระจกเงาแห่งแอริแซด…จะปรากฏภาพที่เราปรารถนาลึกๆออกมาจนไม่มีอันจะไปไหนเลย” แฮร์รี่อธิบาย “ผมก็เคย…เกือบไป…รีบช่วย..” ยังไม่ทันที่แฮร์รี่จะพูดจบ เฮย์จิก็ดึงผมคาซึฮะหงายหลัง
“โอ้ย! ทำอะไรน่ะตาบ้านี่!!!” คาซึฮะร้องพลางเอามือกุมหัว

/กระจกแห่งแอริแซด…จะปรากฏภาพที่เราปรารถนาลึกๆออกมา…./ เฮย์จิหน้าแดง /…ที่เราปรารถนาลึกๆออกมา…เราปรารถนา…/ เฮย์จิหน้าแดงเหล่คาซึฮะนิด

“อะไรยะ?” คาซึฮะก็หน้าแดงเหมือนกัน
“อ…เอ่อ…ผมว่าเราออกไปจากที่นี่ก่อนเหอะ…อย่าลืมผ้าคลุมล่องหนนะครับ” แฮร์รี่เตือน เฮย์จับคาซึอะคลุมผ้าเดินตามแฮร์รี่ออกไป
“นายจะทำหน้าอย่างนั้นไปถึงเมื่อไหร่?”
“อะไรของเธอ ฉันก็ดีใจสิที่ได้แผนผังที่นี่แล้ว” เฮย์จิอวดสมุดจด
“โห!” คาซึฮะยื่นหน้าดูสมุดจดของเฮย์จิ “ลำบากน่าดูเลยเนอะ” คาซึฮะหันหน้ามาสบตากับเฮย์จิที่หน้าแดงๆ “อะไร?” คาซึฮะหน้าแดงบ้าง

/อ…แล้วคาซึฮะล่ะ…เห็นอะไร../ เฮย์จิคิดพร้อมกับเหล่มองคาซึฮะ

“มองอะไรยะ?” คาซึฮะเหล่ตอบ
“เธอเห็นอะไร…”
“หา!” คาซึฮะสะดุ้งเล็กน้อย
“…ก..ก็…อยากรู้ว่าเธอเห็นอะไร เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ แฮร์รี่ก็บอกแล้วนี่”
“ล…แล้วนายจะรู้ไปทำไมยะ” คาซึฮะสะบัดหน้าหนีไม่ให้สังเกตเห็นหน้าแดงๆของเธอ
“ก..ก็เปล่านี่…ถามตามมารยาทเฉยๆ”
“ฉันจะเห็นอะไรเกี่ยวกับนายตรงไหน…ยุ่งจริง”
“ คนเขาอุตส่าห์พูดดีๆด้วย ให้ตายดิ ไม่น่ารักเลย” เฮย์จิบ่น
“เออ…ใช่สิ” คาซึฮะเชิด หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดอะไรเลย ได้แต่เดินอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ในผ้าคลุมล่องหนจนถึงห้องพักของแฮร์รี่

“พี่เฮย์จิคะ…พวกพี่มาที่ได้ไงคะ?” เฮอร์ไมโอนี่รีบถามเฮย์จิหลังจากที่มาถึงห้องพักแล้ว
“คือว่าพวกเรานั่งรถไฟ………….” เฮย์จิจัดแจงเล่าเรื่องที่เด็กหญิงอยากรู้อย่างละเอียด กว่าจะจบก็ปาเข้าไป14.12นาทีแล้ว

“อือฮึ….เข้าใจล่ะ พวกเราเหล่าผู้สามารถใช้เวทฯก็มาจากทางนั้นทั้งนั้นแหละค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับอย่างเข้าใจ
“พี่เฮย์จิครับ..พี่เคยได้จดหมายแบบนี้ไหมครับ?” แฮร์รี่เดินไปที่ลิ้นชักของตนเพื่อหยิบจดหมายมาให้เฮย์จิดู
“อืม…รู้สึกว่าจะเคยได้มั้ง แต่ฉันว่ามันไร้สาระน่ะ ฉันก็เลยไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่เมคขึ้นมาแกล้งฉันมากกว่าน่ะ” เฮย์จิตอบแฮร์รี่ด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะสนใจเท่าไหร่
“แล้วพี่คาซึฮะล่ะครับ?” แฮร์รี่เปลี่ยนความคิดไปถามคาซึฮะแทนเผื่อจะได้คำตอบที่ดูดีกว่านี้
“หือ?…เคยได้สิจ๊ะ แต่พี่ทำมันหายไปแล้ว เลยไม่ได้สนใจอะไร” อา…คำตอบที่ได้ก็ไม่ต่างกันซักเท่าไหร่เลยนี่หว่า..

เด็กทั้งสามกุมขมับพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย….

“เฮ้อ! มันอะไรกันเนี่ย! เป็นนักสืบซะเปล่า ดันไม่ค้นหาความจริง” รอนพูดด้วยท่าทีเหนื่อยหน่ายใจ “แต่กรณีของพี่คาซึฮะนี่พอให้อภัย” หัวใจสีแดงลอยออกมาจากตาทั้งสองข้างของรอน
“โด่! ก็มันไร้สาระเกินที่จะไปหาความจริงอ่ะดิ” เฮย์จิย้อน
“เอาเถอะๆ” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัว “พวกพี่ก็ตกสำรวจนี่เอง”
“ ‘ตกสำรวจ’ เรอะ?” เฮย์จิโพล่ง “ใครกันฟะที่ตกสำรวจ”
“ถ้าไม่ตกสำรวจก็ไม่มีวิธีอ่ะดิครับ” แฮร์รี่พูดเป็นนัยๆ
“อืม…” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า ปล่อยให้รอนทำหน้าเอ๋อ
“ไปกันเถอะ” แฮร์รี่เดินจูงมือเฮย์จิเดินออกจากห้องในขณะที่เฮอ์ไมโอนี่ลากคาซึฮะกับรอนเดินตามฉับๆ
“จะไปไหนน่ะ?…” ก่อนจะถามจบก็มาถึงห้องที่มีระตูบานใหญ่และและโดนแฮร์รี่ลากเข้าไป

ห้องโถงใหญ่ที่มีแสงแดดส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่ โต๊ะทำงานที่มีปากกาขนนกวางอยู่กับกระดาษหนาปึ่ก ชายมีอายุที่มีเคราขาวมองลอดแว่นตารูปจันทร์เสี้ยวพร้อมกับยิ้มอย่างใจดีเดินออกมาต้อนรับพวกเขา

“ไงล่ะ! มาจนได้สินะ” ชายแก่ยิ้มกว้าง “ฉันอนุญาต”
“รู้อยู่แล้วเหรอครับศ. ดัมเบิลดอร์!“ รอนอุทานด้วยความแปลกใจ
“แน่ล่ะสิ! ฉันเป็น อ.ใหญ่ของที่นี่นะ” ศ.ดัมเบิลดอร์หลิ่วตาให้เด็กๆ
“ฉ…ฉันคาซึฮะค่ะ” คาซึฮะไม่รู้จะพูดอะไรเลยแนะนำตัว
“อืม..คาซึฮะกับเฮย์จิสินะ อยู่ปี4ก็แล้วกันนะ” ดัมเบิลดอร์หัวเราะหึๆ
“คุณจะให้เราอยู่ที่นี่?” คาซึฮะอุทานเล็กๆ
“ใช่” ดัมเบิลดอร์ตอบสั้นๆ
“นี่…พูดอะไรบ้างสิเฮย์จิ” คาซึฮะกระซิบ “เขาจะให้เราเรียนที่นี่นะเฮย์จิ….เฮย์จิ!” คาซึฮะใช้ศอกกระแทกเฮย์จิ “เป็นอะไรไป”
“ด..เด็กคนนั้น…” เฮย์จิพูดทั้งๆที่ยังไม่ละสายตา “เคยเห็นที่ไหนนะ?”
“นี่เดี๋ยวสิจะเอาไง?”
“ฉันตกลง..ฉันจะเรียนที่นี่” เฮย์จิทำท่าซีเรียส
“แล้ว…ไม่กลับเหรอ?”
“กลับสิ…แต่..ยังไม่ใช่ตอนนี้” เฮย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมตกลงครับ” เฮย์จิหันไปพูดกับชายแก่
“จ..จะให้ลงแข่งได้มั้ยฮะ” แฮร์รี่ทำท่าตื่นๆ
“ได้สิตามใจเธอ” ดัมเบิลดอร์ตอบเรียบๆก่อนจะยิ้มให้ “เขาควรที่จะได้เรียนรู้บ้าง”
“ใคร…?” เฮย์จิชี้นิ้วไปที่เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงที่นั่งอยู่มุมห้อง(ชี้คนอื่นไม่ดีนะ) “เด็กคนนั้นน่ะ” เฮย์จิถามดัมเบิลดอร์
“เขาก็เหมือนกับพวกเธอนั่นแหละ เข้ามาได้2ปีแล้วชื่อ อ…”
“ไอ! ….ไฮบาระ ไอ…” เฮย์จิพูดแทรกขึ้นก่อนชายแก่จะพูดจบ “ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
“ก็มีแต่ที่นี่…ที่ที่ให้คนบาปอยู่” เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงพูดเศร้าๆ “มันเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉัน….” แสงแดดจากหน้าต่างสาดส่องกระทบใบหน้าของเธอยิ่งทำให้ดูเศร้า
“แล้วที่ที่เธอจากมา เธอคิดบ้างมั้ยว่า….” ดัมเบิลดอร์ห้ามก่อนที่เฮย์จิจะพูดต่อ
“พอแค่นี้ก่อน…พวกเธอไปพักเถอะ” ดัมเบิลดอร์เดินไปส่งหน้าห้อง “เรื่องอุปกรณ์ต่างๆจัดการให้แล้ว อยู่ในห้องของพวกเธอนั่นแหละ” ดัมเบิลดอร์หลิ่วตาให้อย่างเคยก่อนที่จะปิดประตู

**

/ไม่…ไม่น่ามาอยู่ที่นี่…เด็กคนนั้นอยู่กับดอกเตอร์…คุโด้…ทำไมล่ะ…นายน่าจะเอะใจบ้างนี่นา/

“เฮย์จิ”

/2ปีเชียวนะ..คุโด้กับดอกเตอร์อากาสะก็น่าจะออกตามหาแล้วนี่…/

“เฮย์จิ!”

/ทำไมนะ…เธอใช้เวทได้เหมือนเราก็เลยมา?/

“เฮย์จิ!!”

/เธอคงได้จดหมายนานแล้ว และคงเก็บไว้…พอไม่มีที่ไปก็เลยตัดสินใจมาที่นี่?../

“เฮย์จิ!!!”

/มา?…มาไงล่ะ เธอไม่รู้วิธีนี่…/

“หึ…ปรับตัวได้เร็วนะ” เสียงใสทักเฮย์จิขณะที่เฮย์จิถือไม้กวาดและลูกควัฟเฟิลไปซ้อมคนเดียวที่สนามรอเพื่อนๆ(น้องๆ)ของเขาก่อนอย่างเคย
“เธอ…” เฮย์จิชะงักหยุดคุยด้วย “ทำไม…”
“ฉันมาที่นี่ได้ด้วยวิธีเดียวกันกับพวกนายนั่นแหละ” ไฮบาระพูดอย่างรู้แกว
“ดอกเตอร์กับคุโด้คุงสบายดี…เขาไม่สนหรอกว่าฉันจะไปไหนน่ะ”
“คุโด้เป็นนักสืบนะ ต้องเอะใจสิว่าเธอไปไหนตั้ง 2 ปี”
“หึๆ…ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้น”
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น…จะว่าไป…ทำไมเธอไม่กินยาให้ตัวโตเหมือนคุโด้ล่ะ?”
“ลำบากใจเปล่าๆขอให้คนบาปอย่างฉันอยู่ต่อไปแบบนี้น่ะแหละดีแล้ว” ไฮบาระทำหน้าเศร้า “เป็นเด็กอย่างนี้…ดีแล้ว”

เฮย์จิทำท่าทางเหมือนเข้าใจความรู้สึกของไฮบาระ แต่เขาก็มีคำถามมากมายที่จะถามเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ แต่เขาก็เปลี่ยนคำถาม

“จริงเหรอ…ถ้างั้น…ก็ใช้คาถาลบความจำสิ” เฮย์จิยิ้มแปลกๆ “จะได้ไม่ต้องลำบากใจเวลาเจอหน้าเขาไง”
“ช่างเหอะ…ถ้าเป็นไปได้…เจ็บอยู่อย่างนี้ก็ดี…” ไฮบาระเหมือนจะพูดต่อแต่ก็ชะงัก “นายก็อย่าเป็นอย่างนี้แล้วกัน ดูแลเธอให้ดีๆล่ะ”
“ฮ…เฮ้!” เฮย์จิเรียกไฮบาระที่กำลังจะเดินจาก แต่คาซึฮะเดินมาเทศน์ก่อน
“นายอู้ซ้อมรึไงยะ ลงมาก่อนตั้งนานมัวทำอะไรอยู่หา!”
“ยุ่งจริงๆเลยเธอนี่..” เฮย์จิชะงัก /นายก็อย่าเป็นอย่างฉันก็แล้วกัน ดูแลเธอให้ดีๆล่ะ…มันของตายอยู่แล้ว…ไม่ต้องบอกหรอกน่า../ เฮย์จิยิ้ม “เอาล่ะ ไปช่วยฉันซ้อมได้แล้ว” เฮย์จิยิ้มให้คาซึฮะพร้อมขยี้ผมคาซึฮะเบาๆอย่างเอ็นดู ทำให้คซึฮะหน้าแดงกว่าพระอาทิตย์ยามเย็นก่อนที่จะเดินตามเฮย์จิไปอย่างสบายอารมณ์ (~>_<~)

**

“อีกเดือนนึงนะฮะกว่าเราจะแข่งควิชดิชกัน” แฮร์รี่พูดเรียบๆ “ตอนนี้ก็ว่างฮะ พวกพี่จะทำอะไรก็ได้ฮะ”
“ขอโทษนะ…ฉันขอตัวไปเข้าห้องสมุดก่อนละ” เฮย์จิปลีกตัว “คาซึฮะอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่นั่นแหละ” เฮย์จิห้ามก่อนที่คาซึฮะจะเดินตามมาด้วย
“ก็ได้ย่ะ..จำไว้เลยนะตาบ๊อง!” คาซึฮะงอนเล็กๆ
“พี่คาซึฮะเป็นแฟนกับพี่เฮย์จิเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามซื่อๆขณะเปิดการบ้านขึ้นทำ
“ม…ไม่ใช่นะ ไม่ใช่..ย…อย่าเข้าใจผิดซี่” คาซึฮะหน้าแดงแปร๊ดโบกมือส่ายไปมาเต็มที่
“เฮอร์ไมโอนี่เขาล้อเล่นหรอกฮะ ไม่ต้องร้อนตัวหรอก” รอนพูดเบื่อๆพร้อมกับขีดเขียนอะไรสักอย่างลงกระดาษ ส่วนคาซึฮะพูดอะไรไม่ออกเลยเอาการบ้านขึ้นมาทำมั่งแก้เขินที่โดนเด็กแซว

***ด้านเฮย์จิ***

เฮย์จินั่งอ่านหนังสือ ‘ประวัติฮอกวอตส์’ ทีละเล่มจากหนังสือกองเบ้อเร่อที่วางอยู่ตรงหน้าเขา

/อืม…ยังไม่รู้อะไรเท่าไหร่เลยแฮะ / เฮย์จิบ่นในใจพลางปิดหนังสือ

/พวกนี้ไม่เห็นเกี่ยวกับวิธีการออกจากที่นี่เลยนี่/ เฮย์จิลุกขึ้นเดินหอบเอาหนังสือไปเก็บพลางนึกถึงที่ไฮบาระพูด

/…ดอกเตอร์กับคุโด้สบายดี….พวกเขาไม่สนใจหรอกว่าฉันจะไปไหน…อ๊ะ!/ เฮย์จิชะงัก

/…ดอกเตอร์กับคุโด้สบายดี…งั้นเหรอ?…เป็นไปไม่ได้….มาอยู่ที่นี่ 2 ปีแล้วไม่ใช่เหรอ…จะรู้ได้ไงว่าดอกเตอร์กับคุโด้สบายดี…หรือว่า…เธอ…จะรู้ทางไปกลับ…เฮ่ย~…แล้วทำไมเราถึงหาไม่เจอฟะ…ยัยนั่นเป็นแค่คนผลิตยาไม่ใช่เหรอ จะฉลาดกว่านักสืบซักแค่ไหนเชียว…เราคิดมากไปเองล่ะมั้ง/ เฮย์จิตัดสินใจเลิกคิด

/ช่างเหอะ…เราไปถามยัยนั่นเองเลยซะก็หมดเรื่อง/ เฮย์จิเดินเกาหัวแกรกๆ

/ ถ้ายัยนั่นยอมบอกอ่ะนะ…/

2 บี๋ Conติใหม่...