CROSSOVER   

เฮย์Xคา(บ้า)กับแฮร์รี่ ภาคพิสดาร ^ ^

Author: Sk.UBoy (เฉพาะกิจ)

Chapter 1

        “คุณหน่ะ ยืนให้มันดีๆหน่อยเซ่”

        “แล้วนายมายุ่งอะไรล่ะ ตาบ้า!” หญิงสาวพูดฮึดฮัด “ฉันจะยืนยังไงมันก็เรื่องของฉัน…เดือดร้อนนายตรงไหนยะ”

        “ก็ไม่รู้ซิ แต่…มันเกะกะชั้น”

        “นายก็ไปที่อื่นซิยะ”

        “ไปไหนละยายบ๊อง! นี่มันในรถไฟนะเบียดกันยังกะปลากระป๋อง คุณยืนกร่างอย่างนี้ก็เกะกะหน่ะสิ” ชายหนุ่มเทศน์

        “ว่าไงนะ! นายเป็นใครมาเทศน์ชั้นเนี่ย!”

        “อ๊ะๆ คุณเธออุตส่าห์เตือนดีๆ ดันมาว่ากันอีก” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ชั้นนักสืบ…ฮัตโตริ เฮย์จิ”

        “ร…รู้แล้ว ไม่ต้องเข้ามาใกล้หรอกน่า…” หญิงสาวหันหน้าหนี “อ..อะไรกันเนี่ย” หญิงสาวเป็นอันอึ้งเมื่อเห็นทิวทัศน์รอบข้างแปลกไป

        “ฮ…เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” นักสืบหนุ่มก็ต้องเป็นอันเหวอ ^ ^;; “เพราะเธอทีเดียวเลย สงสัยขึ้นรถไฟขบวนผิดแหงมๆ เฮ้อเซ็งชะมัด”

        “อีตาบ้า! มาโทษฉันได้ยังไง ใครกันแน่ที่เป็นคนซื้อตั๋วรถไฟมาหน่ะ”

        “เออๆ ชั้นซื้อ แต่คนที่คอยพาลหาเรื่องหน่ะคือเธอไม่ใช่เรอะ ถ้าเธอไม่ชวนชั้นทะเลาะนะ ชั้นก็รู้นานแล้วว่าขึ้นรถไฟขบวนผิด”

        “ฉันไม่น่าฝากนายซื้อตั๋วเล้ย…ยอมต่อแถวดีกว่า”

        “ว่าไงนะชั้นอุตส่าห์ซื้อให้แล้วยังมาพูดอย่างนี้อีกเรอะ!” เฮย์จิเริ่มหัวเสีย “เออ…ว่าแต่…เธอชื่อ’ไรอ่ะ”

        “โทยามะ…โทยามะ คาซึฮะย่ะ …เพิ่งจะมาถาม”

        “ชื่อก็เพราะดี แต่…ทำไมนิสัยเป็นแบบนี้ไปซะนี่”

        “นี่นาย นายหาว่าชั้นนิสัยเสียรึไงหา”

        “ปล่าวบอกสักหน่อยว่า…นิสัยเธอเสีย” ทั้งสองทะเลาะกันจนไม่ได้ดูอะไรเลยว่ารถไฟมันวิ่งไปทางไหนต่อทางไหนแล้ว

        “เออนี่ เราหยุดทะเลาะกันก่อนเหอะ” เฮย์จิรีบยับยั้งการปะทะกันด้วยคารมก่อนที่จะมีอะไรจะสายไปกว่านี้ “แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย” ทั้งสองเหวอพร้อมกันอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารถไฟที่พวกเขานั่งมาจอดอยู่ในป่า

        “แล้วคนอื่นๆ ล่ะ” คาซึฮะถามหวั่นๆ

        “จะไปรู้เรอะ มัวทะเลาะกับเธออยู่น่ะสิ”

        “ว่าไงนะ!” อา…สงครามกำลังจะเริ่มเอ่อ “ช่างเหอะ! ลงไปหาทางออกจากป่านี้ดีกว่า” ว่าแล้วคาซึฮะก็เดินเชิดออกไปจากรถไฟ โดยมีเฮย์จิเดินตามหลังคอยระวังภัยให้ (โอ้ว…สุภาพบุรุษ)

        “รู้สึกว่าที่นี่จะเป็นป่านะ” เฮย์จิพูดขันหลังจากลงรถไฟมาแล้ว

        “ไม่บอกก็รู้ย่ะ”

        “เฮอะๆ วันนี้มันเป็นวันอะไรของมันฟะ เจอคนกวนๆแล้วยังมาหลงทางเพราะขึ้นรถไฟผิดอีก” เฮย์จิบ่นเบาๆ ตามหลังคาซึฮะที่กำลังเดินโดยไร้จุดหมาย

        “เอ่อ…อย่าเดินไปทางด้านนั้นครับ…มันอันตราย”

        “ว่าไงนะ!”

        “อะไร…ชั้นไม่ได้พูดนะ” เฮย์จิส่ายหน้าเป็นการยืนยัน

        “ถ้าไปทางนั้นจะเป็นการเข้าลึกไปในป่า…มีสัตว์ที่คุณไม่อยากรู้จักแน่ๆ” เด็กชายใส่แว่นพูด

        “แล้วเธอคือ?” คาซึฮะเปลี่ยนอารมณ์ทันที

        “แฮร์รี่…ผมแฮร์รี่ พอตเตอร์ครับ” ลมพัดโชยมาทำให้ทั้งสองเห็นรอยแผลรูปสายฟ้าของเด็กหนุ่มได้ชัดเจน (*หมายเหตุ : พูดกันรู้เรื่องเพราะอำนาจมืดของนักเขียนฟิคทั้งสอง)

        “ชั้นชื่อฮัตโตริ เฮย์จิ เรียกชั้นว่าเฮย์จิก็ได้ ส่วนยัยนี่ชื่อ โทยามะ คาซึฮะ เรียกว่าอะไรก็เชิญ”

        “สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพกับทั้งสอง “พวกคุณเป็นคนญี่ปุ่นใช่ไหมครับ”

        “ไม่ใช่หรอกมั้งหน่ะ” เฮย์จิตอบกวนๆใส่

        “นี่นาย อย่าเสียมารยาทกับเค้าซิเค้าอุตส่าห์เตือนนายนะ” คาซึฮะเทศน์

        “อะไรของเธอ เค้าเตือนเธอนะ ไม่ใช่มาเตือนชั้น” เฮย์จิรีบตอกกลับทันที ทำเอาคาซึฮะอึ้งพูดอะไรไม่ออก

        “แฮร์รี่! ไปกินข้าวได้แล้วนะ”

        “ใครกันอีกละ เจ้าหัวแดงนี่” เฮย์จิถามเซ็งๆ เลยโดนคาซึฮะใช้ศอกกระทุ้งท้องเฮย์จิเบาๆ เป็นการเตือนว่า’เสียมารยาท’

        “รอน วิสลีย์ครับ เขาเป็นเพื่อนผมเอง พวกคุณก็ไปทานข้าวกับเราก็ได้นะ” แฮร์รี่เอ่ยชวน

        “ไป? ไปยังไงล่ะ” คาซึฮะถามกลับงงๆ เพราะเห็นว่าสิ่งที่เด็กทั้งสองถืออยู่มีแค่ไม้กวาดเท่านั้น

        “ก็ไปด้วยเจ้านี่แหละ” เด็กผมแดงพูดตอบพร้อมกับชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้น

        “จะให้ชั้นกวาดไปเดินไปเรอะ” เฮย์จิทำท่าหงุดหงิดใส่

        “ปล่าวครับ…เราจะขี่มันไป” แฮร์รี่ขึ้นคร่อมไม้กวาด “มาซิ…ซ้อนผมก็ได้” เฮย์จิขึ้นขี่ไม้กวาดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

        “สะดวกดีนะ” คาซึฮะพูดขณะที่กำลังขึ้นขี่ไม้กวาดของรอน “อยากมีบ้างจัง”

        “ไม่ได้หรอก…เธอเป็นมักเกิ้ลไม่ใช่เรอะ” รอนเถียง

        “มักเกิ้ล?” เฮย์จิถามขึ้นทันทีเพราะตลอด17 ปีมานี้ไม่เคยได้ยินคำนี้เลยสักครั้ง

        “เอ่อ…คือพวกมนุษย์ธรรมดาที่ไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้หน่ะครับ” แฮร์รี่อธิบาย

        “เอาะ…เรอะ…เฮอะ มักเกิ้ล” เฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เซ็งจนสุดจะทน แล้วใช้สายตาชำเลืองมองร่างกายของตนเองที่รอนเรียกว่า ‘มักเกิ้ล’

        “เอาละ เราจะไปกันแล้ว เกาะแน่นๆนะพี่สาว” ผู้ที่อยู่ด้านหลังปฏิบัติตามคำบอกของผู้ชี้แนะ(แบบกวนๆ)โดยดี แล้วทั้งสี่ก็โบยบินไปบนท้องฟ้าสีคราม…

        “เดี๋ยว! นายจะพาชั้นไปไหน” นิสัยนักสืบของเฮย์จิกำเริบขึ้นทันที

        “ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน…เราจะพาคุณไปที่…” แฮร์รี่หยุดพูดทันทีเมื่อเห็นเฮย์จิกับคาซึฮะอึ้ง ทึ่งกับบรรยากาศรอบๆตัว

        พ้นจากป่ามาผ่านทะเลสาบใหญ่สีดำที่ราบเรียบราวกันกระจกเงา มีภูเขาสูงตั้งตระหง่านอยู่ฝั่งตรงกันข้าม บนยอดเขาคือปราสาทหลังใหญ่ที่มีป้อม และหอคอยมากมาย หน้าต่างทุกบานของปราสาทสะท้อนกันแสงของพระอาทิตย์ ที่ประตูทางเข้ามีชื่อสลักว่า ‘ฮอกวอตส์’ พวกเขาขี่ไม้กวาดเข้าไปใกล้ๆ และแล้วประตูบานใหญ่นั้นได้แง้มกว้างออก

        “โอ้…โห~~ใหญ่นี่” นักสืบหนุ่มอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจเพราะมันผิดไปจากที่คิดลิบลับ

        “มันแน่อยู่แล้ว เพราะนี่คือ โรงเรียนสอนเวทมนต์ที่ดังที่สุด ’ฮอกวอตส์’ นี่” รอนพูด

        “ชั้นไม่เห็นจะรู้จัก โรงเรียนเวทมงเวทมนต์นี้เลย…”เฮย์จิประชันกับรอนด้วยคำพูด

        “ยังบอกไม่จบ รู้จักกันในหมู่ผู้ใช้เวทมนต์เท่านั้น” รอนเถียงเฮย์จิที่บังอาจมาดูถูกสถาบันที่เชิดชูวงศ์ตระกูลของตน

        “อย่างงี้ก็ไม่ดังจริงดิ ถ้าดังจริง…พวกมักเกิ้ลอย่างเราก็ต้องรู้เซ่ เฮอะๆ”เฮย์จิหัวเราะอย่างภาคภูมิที่ตนได้ถือไพ่เหนือกว่ารอน

        “เมื่อไรนายจะเลิกปากเสียซะทีนะ” คาซึฮะบ่น “เสียมารยาทที่สุด!”

        “เอ่อ…ห้องอาหารอยู่ตรงนั้นครับ” แฮร์รี่พูดยุติศึกฝีปาก “เดี๋ยวผมจะไปยกมาให้ดีกว่า…ผมว่าคุณคงไม่อยากเข้าไปหรอกครับ”

        “มันผิดกฏหน่ะสิ” รอนพูดตรงๆ “การที่ให้ ’พวกมักเกิ้ล’ เข้าโรงเรียนมันผิดกฏ…ถ้าอาจารย์จับได้ละก็…เราโดนขังคุกใต้ดินแน่”

        “รอน !” แฮร์รี่ห้ามไม่ให้รอนพูดไปมากกว่านี้ “พี่เฮย์จิไปรอที่ห้องก่อนก็ได้ครับ…รอนพาไปทีสิ” แฮร์รี่พูดเป็นเชิงสั่ง

        “ได้…เชิญครับพี่คาซึฮะตามผมมา…เอ้อ! พี่หัวแหลม ระวังหน่อยนะ คือข้าวของที่นี่ชอบย้ายที่ตามใจชอบ…โดยเฉพาะบันได” รอนยักคิ้วหลิ่วตาให้คาซึฮะ แต่ปฏิบัติกับเฮย์จิตรงกันข้าม

        “อ๋อ! จ๊ะ น้องหัวแดง พี่จะระวัง” เฮย์จิเริ่มมีเส้นเลือดปูดที่หัว แต่เฮย์จิก็ต้องตะลึงที่บันไดที่เค้ากำลังเดินอยู่เคลื่อนที่ ”มันต้องมีกลไกอะไรสักอย่างแน่ๆ”

“เดี๋ยวก่อน!” รอนเอ่ยทัก “เพื่อความปลอดภัยของพวกเราและพวกนายด้วย ชั้นจะใช้ผ้าคลุมล่องหนคลุมตัวพวกนายไว้”

        “อี๋…มันจะล่องหนได้ไง ไม่ใช่พวกนักมายากลต้มตุ๋นสักหน่อย” เฮย์จิหาเรื่องมาปะทะคารมอีกครั้ง… (เฮ้อ..ทัมใจยาแอสไพริน+ +;;;;)

        “ไม่เชื่อใช่ไหม งั้นดูให้ดีนะนายหัวแหลม” รอนกางผ้าคลุมล่องหนออกมาแล้วค่อยๆนำไปคลุมให้คาซึฮะเรื่อยมาตั้งแต่หัวจรดเท้า ทันทีที่รอนคลุมผ้าให้นั้นร่างของคาซึฮะก็ค่อยๆหายไป

        “ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้ นายอำชั้น ชั้นไม่เชื่อหรอก” เฮย์จิพูดได้ไม่เต็มเสียงนักเพราะตัวเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

        “จะว่ายังไงก็แล้วแต่นะ แต่ชั้นขอร้องให้นายคลุมผ้านี้เฮอะ…ถ้านายไม่ทำตามมันอาจจะมีปัญหาตามมาทีหลังกับพวกชั้น หรือไม่ก็พวกนายได้” เมื่อรอนพูดจบ เฮย์จิก็ยอมทำตามโดยดี

        (Uboy : แล้วกระบังแหลมๆของเฮย์จิไม่ทิ่มผ้าคลุมทะลุเรอะ ^ ^;;)
        (Sk. : ที่เฮย์จิไม่ยอมคลุมผ้าเพราะเรื่องนี้ละบอกให้!)

        เมื่อทั้งสามเดินไปถึงห้องที่มีรูปภาพหญิงอ้วน รอนก็เอ่ยคำต่างๆนาๆขึ้นเพื่อเปิดประตู…

        “ฮ็อทฟัดส์สีแดง!” ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว “อ…เอ่อ…นอร์เบิร์ดหลังเป็นสัน!” ประตูนิ่ง…

        “มั่ว” เสียงเฮย์จิดังลอดออกมา “พูดอะไรของนาย”

        “ต้องมีรหัสผ่าน…แต่ชั้นลืมง่ะ” รอนสารภาพ

        “น่าเกลียดชะมัด ต้องคำนี้…” เฮย์จิกระซิบบอกรอน “เพื่อนของชั้นใช้เป็นรหัสผ่าน”

        “หา…อะไรนะ” รอนมีท่าทีเริ่มจะค้าน “นายไปเอาคำพวกนี้มาจากไหนกัน ไม่เคยได้ยิน”

        “พูดๆ ไปเหอะน่า ชั้นเมื่อยแล้วนะ” คาซึฮะบ่นอุบอิบใต้ผ้าคลุม

        “…อ…เอ่อ…Shelling Ford !” สิ้นเสียง รูปภาพนั้นก็เหวี่ยงตัวออก “ได้ไงเนี่ย” รอนพูดขึ้นขณะที่ทั้งสามลอดช่องประตูเข้าไปโดยมีแฮร์รี่วิ่งถือถาดอาหารถาดใหญ่ตามมาติดๆ

        **บ้านกริฟฟินดอร์**

        “อะไรกันนี่!” เด็กหญิงผมเป็นลอนยาวโพล่งพูดขึ้น “พวกนายพาใครมาอีกล่ะ”

        “เฮอร์ไมโอนี่…ขอทีเหอะน่า” รอนพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟา

        “แล้วพวกเธอก็จะทำให้ชั้นเดือดร้อน และบ้านของเราก็จะโดนหักคะแนน” เด็กหญิงพูดรัวและเร็ว จนเฮย์จิกับคาซึฮะฟังไม่ทัน

        “แต่เค้ากำลังเดือดร้อนนะ” แฮร์รี่วางถาดอาหารบนโต๊ะ ”เราควรจะช่วยเขา”

        “อ๋อเหรอ พอตเตอร์” เฮอร์ไมโอนี่ประชด

        “ไม่ต้องห่วง เราก็ไม่อยากอยู่ที่นี่สักเท่าไร” เฮย์จิพูดก่อนที่จะตักเบค่อนใส่ปาก

        “แย่แล้ว! ศ.มักกอนนากัล!” รอนร้อง

        “หา…อะไรเป็นก้อนนะ” เฮย์จิพูดทั้งๆที่มีเบค่อนเต็มปาก

        “เฮอร์ไมโอนี่! เธอรับหน้าไว้นะ ชั้นจะหาที่ซ่อนให้พวกเค้า” แฮร์รี่สั่ง

        “ก็ได้…อย่างนี้ทุกที” เฮอร์ไมโอนี่บ่นเบาๆ

รอนและแฮร์รี่พาคาซึฮะกับเฮย์จิขึ้นไปที่ห้องนอนพร้อมกับโยนชุดนักเรียนพ่อมดแม่มดให้

        “อ๋า…อะไรเนี่ย” เฮย์จิตักยอร์กเชอร์พุดดิ้งใส่ปาก (Sk. : หยิบมาด้วยรึ!! + +;;;;)

        “พวกพี่ต้องใส่มัน” แฮร์รี่อธิบาย “ปลอมเป็นนักเรียนที่นี่”

        “ฉันใส่ได้พอดีเลย” คาซึฮะใส่เสร็จก่อนที่แฮร์รี่จะอธิบายซะอีก - -;;

        “มันสั้นไปนะ” เฮย์จิลองเอาเสื้อคลุมทาบกับตัว

        “เอามานี่” รอนหยิบเสื้อไปจากมือเฮย์จิพร้อมกับหยิบไม้อะไรสักอย่าง ชี้ไปที่เสื้อบ่นอุบอิบ 2-3 คำ “เท่านี้นายคงใส่ได้นะ”

        “เฮย์จิมาอย่างงงๆ เพราะขนาดของเสื้อขยายออกมาเท่ากันตัวเขาพอดี

        “ทำทีเป็นฝึกใช้คาถา!” เฮอร์ไมโอนี่สั่งก่อนที่จะโยนไม้ที่เหมือนกับของรอนให้คาซึฮะ “สวัสดีค่ะ ศ.มักกอนนากัล” เฮอร์ไมโอนี่รับหน้าทันเวลา ในขณะที่รอนให้เฮย์จิยืมไม้ของตน

        “พูดตามผม ทำท่าตามด้วยนะฮะ” แฮร์รี่พูดเบาๆกับเฮย์จิ พร้อมกับเริ่มโบกไม้ในมือ “วิงการ์เดียมเลวีโอซ่า” สิ้นเสียงสมุดที่อยู่บนโต๊ะก็ลอยขึ้นมา เฮย์จิเริ่มโบกไม้บ้างในขณะที่รอนกำลังลุ้นเหงื่อแตก “วิงการ์เดียมเลวีโอซ่า” จากแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะลอยขึ้นมาแล้วทิ้งตัวลงไปยังเตียงอย่างนุ่มนวล ทำเอาทุกคนที่อยู่ในที่นี่เหวอตามๆกัน

        “ทำได้ดี กริฟฟินดอร์ 5 คะแนน” ศ.มักกอนนากัลชมแล้วจึงเดินออกไป

        “ได้ยินไหม…เขาให้คะแนนบ้านเรา…นายทำได้พี่ชาย! “ เฮอร์ไมโอนี่อุทานเป็นสัญญาณให้พวกที่เหลือสะดุ้ง

        “555 เรื่องจิ๊บจ๊อยน่า” เฮย์จิเริ่มโอ่ “เรียกชั้นว่าเฮย์จิก็ได้ ส่วนยายนี่ก็คาซึฮะ”

        “นายทำได้ไงอ่ะ” คาซึฮะถามอย่างเอ๋อๆ เพราะไม่รู้มาก่อนว่าเฮย์จิใช้เวทมนต์ได้

        “พี่คาซึฮะก็อาจจะทำได้นะฮะ ลองดูสิ” แฮร์รี่เสนอความคิด

        “ก…ก็ได้” คาซึฮะโบกไม้อย่างเขินๆ “วิงการ์เดียมเลวีโอซ่า” ปากกาบนโต๊ะก็ลอยขึ้นมาประมาณ 4.869 วินาที ก็ตกลงมา

        “ต้องฝึกอีกยาวนะ” เฮย์จิใช้ไม้กายสิทธ์ตีหัวคาซึฮะเบาๆ

        “นาย…ไม่ใช่มักเกิ้ลนี่” รอนร้อง

        “ช่างเถอะจะยังไงก็ตาม ขอฉันกินให้อิ่มก่อนได้ป่ะ” เฮย์จินั่งลงกินเนื้อไก่ที่อยู่ในถาดอาหาร

        “ขอโทษนะ…ฉันก็หิวเหมือนกัน” ว่าแล้วคาซึฮะก็นั่งซัดซี่โครงแกะอย่างเอร็ดอร่อย

        ***หลังจากซัด เอ้ย! ทานอาหารเสร็จ***

        “อาโลโฮโมร่า” กุญแจที่หืบของแฮร์รี่ก็เปิดออก

        “ทำได้ดีกว่าพวกเราอีกฮะพี่เฮย์จิ” แฮร์รี่ชมก่อนที่จะไปล็อคหีบอีกครั้ง

        “เราสอนพี่จนหมดแล้วนะ…พี่เป็นคนเรียนรู้เร็ว” เฮอร์ไมโอนี่ชม

        “ช่างเหอะ ฉันสนใจที่จะออกไปจากที่นี่ยังไงมากกว่า” เฮย์จิเดินเบื่อๆแล้วทิ้งตัวบนโซฟาข้างๆคาซึฮะ “พวกนายพอมีวิธีไหมละ”

        “ถึงฉันจะชอบที่นี่…แต่มันก็ไม่ใช่บ้านของฉันจริงไหม?” คาซึฮะพูดยิ้มที่มุมปากเล็กๆ

        ***สุดท้ายก็ผ่านไปหนึ่งคืน***

        “พวกเราต้องไปเรียนนะ พวกพี่ก็ใช้ผ้าคลุมล่องหนนี่คลุมตัวแล้วนอนอยู่บนเตียงผมไปก่อนก็ได้” แฮร์รี่เสนอ

        “อือ…ก็ได้” เฮย์จิรับคำอย่างว่าง่าย

        “ผ้าคลุม…มี…ผืนเดียว?” คาซึฮะถามเจ้าของผ้า แฮร์รี่พยักหน้าเป็นการตอบ “น…นอนคลุม 2 คน?” แฮร์รี่พยักหน้าตอบอีก “2 คน…ผ้าผืนเดียว” คาซึฮะหน้าแดงๆขึ้นมาทันที

        “บ่นอะไรของเธอ” เฮย์จิเหล่ “มีปัญหารึไง”

        “มีซิยะ…ถ…ถ้านายทำอะไรฉันล่ะ” คาซึฮะโพล่ง

        “เฮอะๆ แถมไก่ย่าง 10 ไม้ ชั้นยังจะเอาแต่ไก่เลย…” เฮย์จิมองคาซึฮะหัวจรดเท้า “ขาใหญ่ๆ อย่างเธอ…หนุ่มก็ทื่อๆ…โฮ้ย ! ชั้นทำไม่ลงหรอก”

        “ว่าไงนะตาบ้า”

        “อะไร ยายขาหมูตอน”

        “พอๆ“ รอนพูดห้ามก่อนที่จะเกิดเรื่อง “นะ…พอเหอะ…สามัคคีกันเอาตัวรอดหน่อยสิ…แค่หาทางพาพวกนายออกไปฉันก็ปวดหัวพอแล้ว ทะเลาะกันอยู่นั่น เอาเวลามาช่วยคิดไม่ดีกว่าเรอะ”

        “อ…อ่า…โทษที” เฮย์จิกับคาซึฮะรับผิด

        ***

        ทั้งสองนอนนิ่งอยู่บนเตียงตั้งแต่พวกแฮร์รี่ออกไปจากห้องประมาณ 36.5 นาทีได้

        “เอาล่ะ” เฮย์จิอุทานเบาๆ

        “อ…เอาอะไร” คาซึฮะหน้าแดงอีกครั้ง

        “อะไรของเธอหน่ะ…ฉันจะออกไปสำรวจหน่ะสิ”

        “จะบ้ารึไง เขาบอกให้รอก็รอเหอะน่า” คาซึฮะค้านทันที

        “เธอหน่ะแหล่ะบ๊อง ชั้นเป็นนักสืบนะ ไม่ใช่คนพิการมัวมานอนรออยู่ได้ไงอายเด็กป่าวๆ” เฮย์จิดึงผ้าคลุมล่องหนออก “เธอก้อซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงเนี่ย เดี๋ยวชั้นมา” เฮย์จิดันตัวลุกขึ้นแต่ถูกคาซึฮะดึงเสื้อไว้

        “ไม่ ! ฉันจะไปด้วย”

        “ไม่ ! มันอันตราย เธออยู่นี่ดีแล้ว” เฮย์จิค้าน

        “อ…อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว…” คาซึฮะ ก้มหน้าพูดเหงาๆ

        “อึก…อ…เออๆ ก็ได้ๆ” เฮย์จิก็ใจอ่อนตามฟอร์ม (Uboy : แน่ล่ะสิ ~>_<~)

        ทั้งสองเดินออกมาจากรูปภาพใหญ่ มีเด็กนักเรียน 2-3 คนเดินผ่านพวกเขาไป ทำให้เฮย์จิแน่ใจว่า ตราบใดที่เขายังอยู่ในผ้าคลุมล่องหน เขาก็จะปลอดภัย ทั้งคู่เดินทางอย่างลำบาก เนื่องจากความไม่คุ้นเคย บันไดที่เขาเดินเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ บางทีขั้นบันได้ก็หายไป 2-3 ขั้น คนในรูปภาพหายไปอยู่อีกรูปหนึ่งก็มี ทำให้เฮย์จิตกตะลึงไปเป็นช่วงๆ

        “เป็นโรงเรียนที่พิกลชะมัด โรงเรียนชั้นยังดีซะกว่า ไม่ต้องเสียเวลามาจำทางใหม่ด้วย” เฮย์จิบ่นเบากับอุปสรรค์

        “ก็มันไม่เหมือนกับโรงเรียนนายน่ะสิยะ ถึงได้เป็นแบบนี้ นี่มันโรงเรียนสอนเวทมนต์นะ”

        “โอเค…โอเค…อ๊ะ เธอเห็นห้องนั้นไหม?” เฮย์จิชี้นิ้วไปที่ประตูบานหนึ่ง

        “เห็น…ทำไมล่ะ?” คาซึฮะถามงงๆ

        “ชั้นจะให้เธอไปอยู่ในห้องนั้น โอเคไหม?” เฮย์จิถามเพื่อความแน่ใจ

        “ก็ได้” คาซึฮะตอบตกลงง่ายๆ เพราะตัวเองก็เริ่มเมื่อยแล้ว

        “งั้นเราไปกัน ชั้นจะไปกับเธอเพื่อเช็คความปลอดภัยก่อน” ว่าแล้วเฮย์จิก็เดินนำทางไป

        (Sk : อุ๊ย..เป็นห่วงเค้าก็เป็นด้วยพ่อหนุ่มคันไซ )
        (Uboy : อ๊ะ เค้าเป็นสุภาพบุรุษไม่เหมือนแกนี่ )

        ทั้งสองเดินไปที่ห้องนั้น เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่ทั้งสองได้เห็นคือ กระดานดำแผ่นใหญ่ ติดอยู่ที่หน้าห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ กลางห้องแทบไม่มีทางเดินเพราะโต๊ะและเก้าอี้เป็นผู้จับจองเอาไว้แล้ว ดูคล้ายกับเป็นห้องเรียนที่ไม่มีการใช้สอยมานาน แต่กลับมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ที่หลังสุดของห้อง กระจกเงาบานใหญ่ตั้งตระหง่าน สวยหรูสะดุดตากว่าสิ่งใดในห้อง

        “คงไม่มีอันตรายอะไรในห้องนี้หรอก เพราะในห้องนี้มีแต่ฝุ่น รอยเท้าใหม่ๆก็ไม่มีให้เห็น แสดงว่าไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้มานานแน่ๆ” เฮย์จิใช้นิสัยนักสืบอีกครั้ง

        “นายจะไปคนเดียวเหรอเฮย์จิ” คาซึฮะพูดแล้วทอดสายตาลงต่ำ

        “ใช่…ทำไมเรอะ?” เฮย์จิไม่ค่อยจะเข้าใจคำพูดของคาซึฮะสักเท่าไร

        “นายต้องกลับมานะ…” น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

        “ไม่น่าเชื่อว่า…เธอจะห่วงชั้นเป็นด้วยนะ” เฮย์จิกวนคาซึฮะกลับ (Uboy : อายล่ะสิ ^ ^;;)

        “ไม่ใช่สักหน่อย ตาบ้า! หลงตัวเอง ! คิดดูซิถ้านายไม่กลับมาฉันจะทำยังไง” (Uboy : แก้ตัวล่ะซิ..เขิลล์~)

        “เออๆ จะยังไงก็เหอะ เธอไปหลบที่หลังห้องตรงกระจกบานใหญ่ๆ นั่นแล้วกัน” เฮย์จิพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่วัตถุ

        “ยะ…ตาบ้า! แล้วนายจะไปไหนมิทราบ”

        “ชั้นจะไปสำรวจทางในโรงเรียนนี้สักหน่อย เผื่อมีทางออกไปจากโรงเรียนนี้ได้”

        “เชิญไปเลยไป๊ !” ว่าแล้วเจ๊ก็หันหลังขวับใส่เฮย์จิ

        (Uboy : เฮ้ยไอ้Skไม่รู้สึกว่าเหตุการณ์มันสับกันไปหน่อยรึไง )
        (Sk : อ่ะ…ชั่งๆมันเหอะน่า )

        ***ทางเดิน รร. ฮอกวอตส์***

        “อะไรมันจะงงขนาดนี้ฟะ ย้ายไปย้ายมาอยู่ได้” เฮย์จิบ่นด้วยความรำคาญ มือข้างซ้ายถือสมุดพกประจำตัว มืออีกข้างเขียนอะไรบางอย่างอยู่

        (Sk : แล้วใช้มือไหนถือผ้าอ่ะ…)
        (Uboy : เออว่ะ…ชั่งมัน)

        “บันไดนี้จะย้ายทุกๆ 1 นาที อืมๆ…”นักสืบหนุ่มเดินพึมพำไปตลอดทาง

        “แล้วมันหายไปอยู่ที่ไหนเนี่ย ไอ้บันไดบ้า!” เฮย์จิเริ่มมีน้ำโห เมื่อตนคิดไม่ออกว่ามันย้ายไปไหน

        “เออๆ เดินไปเรื่อยๆก่อนก็ได้ฟะ…เอะอะไรคุ้นๆ” เฮย์จิชะงักเมื่อตนเห็นสิ่งที่คุ้นตาเหมือนกับพึ่งเคยเห็นมาเมื่อครู่

        /เฮ้ย ! นั่นมันบันไดเมื่อกี้นี่…อ๋อชั้นรู้แล้วมันเป็นอย่างนี้นี่เอง/ ว่าแล้วเฮย์จิก็รีบจดความคิดที่ตนได้มาใส่ในสมุดทันที

        “เฮอะๆ ในที่สุดชั้นก็รู้อะไรบางอย่างแล้ว” เฮย์จิพอใจในความสามารถของตัวเอง

        (Sk : หลงตัวเองละไม่ว่า โด่ )
        (Uboy : ใครกันแน่ฟะ - -;; )
        (Sk : อ๊ะ…แกหมายถึงใครมิทราบ ! )
        (Uboy : แกไง ไอ้หลงตัวเอง ! สู้เฮย์จิไม่ได้ก็อย่าดิ)

        ***ห้อง…ห้องนั้นละ***

        “จะอยู่ไปได้ยังไงละเนี่ย ฝุ่นก็เยอะ หยากไย่ก็เต็มห้องไปหมด” คาซึฮะบ่นพึมพำหลังกระจกบานใหญ่

        “ว๊าย !! “ หญิง(เกือบ)สวยจอมซุ่มซ่ามอุทานขึ้น หลังจากตนทำกระป๋องใส่สีตกลงมา เธอจึงรีบออกมาจากหลังกระจกเพื่อสำรวจร่างกายของตนเอง

        “บานใหญ่ดีจัง…เอ๋…ทำไม…มัน…ถึง…”

~~~>>2 Be Conฯ เน้อ...