A/N:เรื่องนี้เนื่องด้วยเรานั้นเหลือบไปเห็นในอาการคลั่งท่านยีนของป้าที่ไหนก็ไม่รู้ เราเลยขอนำเรื่องมาทำFic ให้ป้าซะเลย^^แต่ว่าเราจะนำเสนอประวัติของยีนตอนยังเรียนหนังสือให้ด้วย Fiction เรื่องยาววววกำลังเปิดม่านแล้ว

วันที่ x เดือน r ปี xxyz

ณ.ห้างCENTRAL ชั้น3(แผนกเสื้อผ้า)

"ไปไหนต่อดี" ยีนถาม "ที่แน่ๆยิ่งกว่าแช่แป้งคือหยุดซื้อของได้แล้ว ชั้นว่าว่ามันชักจะมากเกินไปหน่อยแล้วนะ"

เพราะคงไม่มีใครให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆถือของพะรุงพะรัง โดยผู้ใหญ่ที่ยืนข้างๆไม่ช่วยถือเลยหรอกนะ^^)

เสียงมือถือของยีนขัดจังหวะการทะเลาะกันระหว่าง2คนนั้นทันที

"…โทษทีมีงานด่วนกลับเองได้มั้ย" ยีนถามพล่างมองเชอรี่และของที่เธอซื้อมาพะรุงพะรัง

"ไง! ยีน ปล่อยให้เลดี้ต้องรอนานไม่สมกับเป็นสุภาพบุรุษเลยนะ" เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาว อายุอานามเหมือนเพิ่งผ่าน20มา

ไม่นานนัก ผมสีทองช่างงดงามเหลือเกิน แว่นตาสีดำรับกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่ดูเหมือนการเสแสร้งซะมากกว่า

ให้มืดลงไปอีก เดินมานั่งที่โต๊ะแล้วทักสาวสวยตรงหน้าอย่างไม่ใยดี

“แหม แค่อยากเจอเท่านั้นไม่ได้เหรอ” หญิงสาวเริ่มหยอกชายหนุ่มเล่น

“แค่อยากมาดูหน้าหมาป่ากับหนูน้อยหมวกแดงน่ะ”

“แหม แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง” หญิงสาวรีบเสริมเมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม” ปกตินายไม่ชอบเด็กไม่ใช่เหรอ รึว่านี่กรณียกเว้น “

“แหมๆๆ นายนี่เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะว่าไงดื่มกันหน่อยมั้ย……แหมมันตั้ง2-3ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย”

หญิงสาวเสริม”ก็ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์คราวนั้น……”

“เปล่า~~…แค่คุยพอหอมปากหอมคอเท่านั้นแหละ” หญิงสาวแก้ตัวได้น้ำขุ่นๆ

“แล้วถ้าชั้นอยากรู้ว่าทำไมนายถึงยึดติดกับผู้หญิงแค่คนเดียวขนาดนั้นทั้งๆที่เค้าน่ะ…ตายไปแล้วนะ”หญิงสาวพูดเป็นเชิงถาม

ในห้องนั้นมีเพียงเด็กผู้หญิงอายุ10ขวบกำลังนั่งอ่าน”เคมี ฟิสิกส์กับชีวะม.ปลาย”อยู่(ขยันจังเลย ผิดกับเราริบลับ)

นาฬิกาที่ห้องเข็มสั้นชี้ไปที่เลข12เข็มยาวชี้ไปเลข6 ซึ่งบอกเวลาเลยเที่ยงคืนแล้ว

สายตาของเชอรี่ถูกsetไปที่อัลบั้มเก่าๆที่หล่นใต้ตู้หนังสืออย่างไร้คนเหลียวแล ด้วยความสอดรู้สอดเห็นเชอรี่เปิดดูทันที(ไม่ดีนะ)

ทุกรูปที่เปิดดูล้วนมีแต่รูปเด็กชายสีหน้าน่ารัก แทบจะไม่มีการแสดงท่าเคร่งขรึม(โหด,โฉด)เลย ขอยกตัวอย่างสัก2-3รูป เช่น

1.)รูปเด็กชายวัย2ขวบครึ่งใส่ชุดนอนPyjamaสีเหลืองอ่อนที่ยาวกรอมเท้า ในมือมีตุ๊กตาหมีผ้าร่มด้วย(มันใช่ยีนแน่อ่ะเปล่าเนี่ย)

2.)รูปเด็กน้อยผมยาวสีซีด อายุราว 4-5 ขวบ สวมเสื้อกล้ามสีดำมีแมวน้อยสีดำอยู่ในอ้อมแขน……..

……………………..

เพิ่มเติมความคิดเห็นของผู้แต่ง(ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกข้ามๆไปเลยก็ได้)

ป้าCherie:นี่!!!!!!!!! แมวน้อยสีดำที่อยู่ในอ้อมแขนของยีนเป็นชั้นใช่รึเปล่าย๊าาาาาาาาา

ผู้แต่ง: …(แน่ใจหรือว่าอยากเป็น)- _-;;

ป้าCherie:ต้องอยากเป็นซิ ได้อยู่ในอ้อมแขนสุดที่รัก สุขใดจะหาเปรียบอ๊า~~~~(เริ่มออกอาการหลอน)

ผู้แต่ง: …บังเอิญแมวตัวนี้ชื่อ Cherieซะด้วย งั้นให้ป้าแกรับบทล่ะกัน -_-III (อยากตายในอ้อมแขนของสุดที่รักก็เชิญนะ)

……………………..

ส่วนหน้าหลังๆของอัลบั้ม มีรูปใบหนึ่งเป็นรูปผู้หญิงมีผมสีทองยาวสลวยในชุดสีเทาที่ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกับชายหนุ่ม

ผมยาวสีซีด ใส่โค้ทดำยืนอยู่ข้างๆ มีวิวสวนสนุกที่หนึ่งเป็นแบ็คกราวน์

……………………..

เชอรี่คิดด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก(แต่ชั้นว่ามันแค่ชอบสาระแนเรื่องชาวบ้านเค้ามากกว่าน้า)

ขอตัดกลับมาที่ Bar Pennsylvania ...

"นี่ยีน…นายดื่มมากไปหรือเปล่าเนี่ย”

“ก็คือ... นายสังเกตมั่งมั้ยว่านายน่ะจัดการวิสกี้ไปขวดหนึ่งแล้วนะ เดี๋ยวก็เมากันพอดีหรอก”

“โธ่… อย่างน้อยชั้นก็ดีกว่านาย…ชั้นยังไม่เคยใช้ชื่อปลอมเลยนะ”(เมาแล้วหาเรื่องเลยนะ เดี๋ยวยิงทิ้งซะนี่)

“เปล่า~~~แต่นายใช้ชื่อปลอมตั้งแต่เมื่อไรน้า~~~…อื่ม 5ขวบ… 10ขวบอ่ะปล่าวยีน”

…………………………..

ดึกดื่นค่ำคืนของปลายฤดูฝน ยีนขับรถไปตามถนนย่าน Downtown แล้วพลางคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ2-3ปีก่อน…

วันนี้...เหมือนวันนั้นจริงๆ ด้วย...ชั้นจำได้สมัยเรายังเป็นคู่หูกัน แต่ว่า...ใช่สิ เป็นธรรมดาที่เธอจะเกลียดชั้น

ก็ชั้นเป็นผู้ร้ายฆ่าคน…เป็นฆาตกร…แถมชั้นเป็นคนทำให้เธอตายอีกด้วย แต่ทำไมชั้น…ทำไมเจ็บปวดหัวใจ

หรือจะเป็นอย่างเธอว่า”ชั้นไม่ใช่ผู้ร้ายที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น อย่างน้อยที่สุดชั้นก็มีหัวใจงั้นหรือ”

แบรนดี้ไม่สิ มินามิ ฮิคาริ เธอก็เหมือนชั้นเป็นเด็กมีความสามารถ และทางองค์กรก็ให้การอุปการะเลี้ยงดูเพื่อทำงานให้องค์กร…

แต่ชั้นไม่เหมือนเธอทุกอย่างหรอกนะ ชั้นถูกพ่อแม่ที่เป็นคนในองค์กรฝึกฝนการฆ่าคนตั้งแต่เล็ก…โดยเริ่มจาก…แมว!!!!

เธออาจหัวเราะเพราะมันเป็นแค่แมวตัวหนึ่งเท่านั้น แต่สำหรับคนไม่มีเพื่อนอย่างชั้นมันเป็นเพื่อนคนแรกของชั้น

ชั้นยิงมันทิ้งตอน5ขวบ ตอนนั้นร้องไห้ใหญ่เลย แต่หลังจากนั้นชั้นก็ไม่ร้องไห้อีกเลย แม้แต่งานศพพ่อแม่ชั้น!!!

แล้วทำไม…ตอนที่เธอกำลังจะตายไปต่อหน้าต่อตา ชั้นถึงอยากร้องล่ะ เพราะอะไร ตอนนั้นเหมือนจะร้องแต่ก็ไม่ร้อง

แต่แทนที่เธอจะโกธรชั้นที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนั้น ทำไมถึงยิ้มล่ะ ….เพราะอะไรหรือแบรนดี้ บอกชั้นหน่อยสิ

แต่เธอก็น่าจะใช้ชื่อปลอมเหมือนอย่างที่เบลม็อท ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกFBIจะได้ตามรอยเธอได้ยากหน่อย ไม่งั้นชั้นก็ไม่ต้อง…

เพราะเธอใช้ชื่อจริง เธอถึงได้โดนพวกFBIตามรังควานจนเธอต้อง….ขอโทษนะ ชั้นผิดเองถ้าชั้นมาเร็วอีกซักนิด…เธอก็ไม่ต้องตาย แต่เธอเชื่อมั้ยวันนั้นทางองค์กรก็มีคำสั่งให้ชั้นเก็บเธอเหมือนกัน แต่วันนั้นชั้นลังเลใจเป็นครั้งแรกเลนนะเนี่ย….

ส่วนคำสั่งนั้น มีเหตุผลข้อเดียวคือ ต้องปิดปากเธอก่อนที่พวกFBI จะใช้เธอสืบสาวถึงองค์กร…แต่เธอก็ตายในหน้าที่

ในการทำงานครั้งสุดท้ายกับองค์กร ที่ต้องใช้ชีวิตตัวเองเข้าแลก แต่เธอก็ยังทำจนเธอ….ต้องตาย

…………………………..