A/N:เรื่องนี้เนื่องด้วยเรานั้นเหลือบไปเห็นในอาการคลั่งท่านยีนของป้าที่ไหนก็ไม่รู้ เราเลยขอนำเรื่องมาทำFic ให้ป้าซะเลย^^แต่ว่าเราจะนำเสนอประวัติของยีนตอนยังเรียนหนังสือให้ด้วย Fiction เรื่องยาววววกำลังเปิดม่านแล้ว

ในเมืองClinton ณ. ทวีปอเมริกาอันกว้างใหญ่ ณ.สนามบิน Clinton (รู้อยู่เมืองเดียวชื่อเดียวเอง อย่าคิดมากเข้าเรื่องเลยเถอะ^^) 
วันนี้ช่างเป็นค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวงสวยงามยิ่งนัก แสงจันทร์ที่สาดส่องดูไสว แต่หน้าของเด็กหญิงที่เพิ่งก้าวลงจากเครื่องบิน 
นั้นช่างไม่อินกับบรรยากาศแถวนี้เลยสักกะติ๊ด หน้าของเด็กหญิงผู้นี้ช่างดูเศร้าสร้อยเสียนี้กะไร อาจเป็นเพราะเธอยังเหนื่อยกับการเดินทางครั้งนี้ก็เป็นได้ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเธอเป็นเด็กอัจฉริยะที่ต้องขอบอกว่าสุดของสุดยอดอัจฉริยะเลยที่สามารถสอบเทียบ 
มาเรียนต่อใน High school ชั้น1ในอเมริกาทั้งๆที่เธออายุแค่10ขวบ!!!(โคตรเก่ง) แต่เธอไม่มีความสุขเลย เพราะเธอรู้ดีว่า ความรู้ ที่เธอมีไม่เป็นประโยชน์เลย ยกเว้นแต่องค์กรของเธอที่จะได้ประโยชน์จากความรู้ของเธอเพื่อผลิตอาวุธสังหาญ”APTX 4869” 
(ยาพิษที่เวลาใช้กับเหยื่อแล้วจะไม่เหลือสารพิษตกค้างในร่างกายของเหยื่อ) เธอจึงต้องเรียนหนักมาตั้งแต่เด็กและถูกส่งมาเรียน 
เมืองนอกตั้งแต่เธอจำความได้ พ่อแม่เธอตายตั้งแต่เธอยังเล็ก ครอบครัวเธอจึงมีเพียงพี่สาวคนเดียวเท่านั้น เธอเรียนในโรงเรียนประจำตลอดตั้งแต่ประถม จนกระทั่งเธอสอบเทียบมาเรียนต่อใน High schoolได้ เธอไม่เคยมีเพื่อนเลย เนื่องจาก High school 
ไม่มีหอพัก เธอเลยต้องไปอยู่กับคนในองค์กรที่ตอนนี้ทำงานอยู่ในอเมริกา แถมมีประวัติค่อนข้าง…โหดๆ โฉดๆ ***มๆ 
แต่ดัดมีระดับอยู่ในองค์กรสูงชะมัดเลย แถมเป็นคนเลือดเย็น ถ้าเป็นคำสั่งคนสนิทก็ยิงทิ้งได้ลงคอ(เป็นเรื่องจริงที่ไม่ต้องอิงนิยาย) 
เธอต้องมาอยู่กับคนแบบนี้ เธอจะเหลือหน้ากลับไปให้พี่สาวเธอเห็นมั้ยน่า…(อยากรู้ก็อ่านต่อสิ)

……………………………

ณ.คอนโดไม่หรูนัก กลางใจเมือง Florida ห้อง1412 
“ปิสโกนายคิดอะไรของนายอยู่นี่!!!!!!!” เด็กหนุ่มเถียงเป็นไฟกับชายแก่ๆที่นั่งอยู่ตรงหน้า 
“โธ่.. ยีน ทำไมต้องทำเรี่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยนะ”ชายแก่พยายามสงบสติอารมณ์ของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่ดูท่าจะไร้ผล 
“นายนี่มัน…ตอนแรกให้หาประวัติเด็กอยู่ดีๆนายก็บอกให้รับเด็กมาอยู่ด้วย มันเรี่องเล็กนักหรือไงฟ่ะ!!!!!” 
เด็กหนุ่มเริ่มเถียงกับตาแก่จนคอเกือบบิดเป็นตัวNแล้ว 
“ยีน…น่า~~~แค่เด็กคนเดียวเอง ช่วยหน่อยน่า~นะ~ส่วนเรื่องปอร์เช่ 356A เดี๋ยวชั้นจัดการให้ คิดซะว่าเห็นแก่ชั้นล่ะกัน” 
“นายนี่ชอบหาเรื่องยุ่งยากมาให้ชั้นอยู่เรื่อยเลย ช่วยก็ได้…(เห็นแก่รถไม่ได้เห็นแก่มันหรอก) 
แต่ว่า…ถ้าเด็กนั้นตายอย่ามาโทษชั้นก็แล้วกัน” 
“ยีน……..”ชายแก่พูดด้วยน้ำเสียงที่…สงสารเด็กชะมัด(เสียดายรถจังเลยT_T) 

…………………………… 

เช้าวันรุ่งขึ้น 
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินสวนกันสวนกันมาใน High school เยอะแยะไปหมด ยีนก็เดินมาถึงห้องก่อนเวลาเข้าเรียน5นาที 
ในห้องเรียนท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาแบบหมูหมากาไก่กุ้งหอยปูปลานั้นไม่ต่างจากนรกสำหรับยีนดีๆนั้นเอง 
เสียงฝีเท้าที่สาวเข้าๆอย่างสุดกำลัง ดังก้องกังวานตามทางระเบียงมาที่ห้องเรียน มาที่ห้องแห่งนี้ 
---ปัง!!! บานประตูเบื้องหน้าถูก (ถีบ)เปิดออก 
มีอาจารย์ผู้ชายผมทองแสมขาว(แสดงว่าเริ่มแก่แล้ว)กับเด็กผู้หญิงหน้าตาหน้าร๊ากผมสีหน้าตาลจนออกแดง หน้าตาเคร่งขรึม 
“เออ…นักเรียนทุกคน วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ย้ายมาใหม่จาก แอลเอ ชื่อ มิยาโนะ ชิโฮ ช่วยเป็นเพื่อนกับเค้าด้วยนะ” 
ทันทีที่สิ้นเสียงอาจารย์แก่ๆทั้งห้องก็กระซิบกระซาบดังลั่นทันที ทุกสายตาพุ่งเป้าสายตามาราวกับจะทิ่มแทงร่ายกายของสาวน้อยทันที (ยกเว้นยีนซึ่งตอนนี้กำลังอึ้งกี่มกี่อยู่ที่โต๊ะเรียน) 
“ตายจริง เด็กคนนั้นน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย น่าร้ากน่ารักล่ะเธอ”เป็นเสียงจากพวกผู้หญิงในห้อง 
“น้องสาว สอบเทียบมาเรียนต่อได้เหรอ สนใจสอบเทียบเรียนรู้หัวใจกับพี่มั้ยน้อง” เป็นเสียงจากพวกเจ้าชู้ประจำห้อง 
“เออ…แล้วที่นั่งของมิยาโนะ…”อาจารย์แก่ๆ(คนเดิม)กำลังหาที่นั่งให้ แต่เด็กหญิงเลือกเดินเข้าไปนั่งที่นั่งว่างๆข้างยีนทันที 
“น้องสาว พี่ว่าเปลี่ยนโต๊ะไม่ดีกว่าเหรอ โต๊ะนั้นน่ะ…”เป็นเสียงจากผู้หวังดีไม่ประสงศออกนาม 
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ จริงมั้ยค่ะ…พี่” เด็กหญิงทักชายหนุ่มที่นั่งข้างๆด้วยน้ำเสียงสดใส 
“พี่ชายเหรอ??????????!!!!!!!!!”ทั้งห้องตะลึงตึ้งตึ่งพร้อมกันรวมทั้งยีนด้วย 
แล้วเริ่มเปิดฉากซุบซิบนินทากันระลอก2 
“เฮ้ย!เป็นไปได้ไงว่ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนูน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้เป็นน้องสาวของเจ้ายีนว่ะ เหลือเชื่อว่ะ มีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ได้ไงฟะ!!!” 
“แต่นามสกุลไม่เหมือนกันนี่ แล้วจะพี่น้องกันได้ไงฟะ…” เสียงนินทาเหล่านี้ถูก Shoot ไปShootมาจนอาจารย์ทนไม่ไหว 
“อย่า มั่วซั่ว2คนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันเท่านั้นเอง จริงมั้ยยีน” อาจารย์ถามชายหนุ่มลูกศิษย์คนโปรดของตน 
ในใจของยีน:ยัยนั่นมันลูกพี่ลูกน้องชั้นที่หนาย -"-;;; อย่าตู่กันไปเองสิเฟ้ยย~~!!!! แต่ว่า…ยอมโกหกดีกว่าเดี๋ยวเรื่องจะยาว 
“จริงครับอาจารย์ เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม แต่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว” ( สุภาพจังแฮะ ทีกับคนอื่นไม่เห็นพูดงี้เลย ) 
“เอาล่ะ ถ้าจบเรื่องแล้วก็เรียนกันได้”ทุกคนหยิบหนังสือเรียนวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งเป็นวิชาแรกของวันนี้ขึ้นมากางบนโต๊ะ 
แล้วเริ่มเรียน….(ขอผ่านเรื่องเรียนไปพักเที่ยงเลยแล้วกัน) 
เวลา12.00น. เวลาพักกลางวัน โรงอาหาร 
เด็กสาวตัวน้อยกำลังนั่งกินข้าวกับบุคคลที่น่ากลัวที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้(ทายสิใครเอ่ย) 
“อ้าว พี่ค่ะไม่กินข้าวเหรอ” เด็กหญิงถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม 
“ใครจะไปกินลง ในเมื่อเธอเล่นตู่ชั้นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ” ชายหนุ่มตอบอย่างเย็นชา 
“โธ่ ใจเย็นสิ ยีน” เด็กหญิงหันมาตอบบ้าง 
“ชั้นไม่ใช่คนใจเย็นเท่าไรหรอก ………… “ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์เสีย 
“ก็ชั้นบอกแล้วว่าให้ใจเย็นๆ ทำอะไรผลีผลามมีแต่จะอารมณ์เสียเท่านั้นแหละ” เด็กหญิงได้ทีสั่งสอนซะเลย 
คำพูดของเด็กหญิงทำให้ชายหนุ่มอยากควักปืนที่อยู่ในกระเป๋ามายิงเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าทิ้งซะ(เอาเลย ยิงมันเลย!)แต่ว่า…. 
“เออๆ ชั้นผิดๆเอง เลิกบ่นซะทีได้ไม๊ ชั้นหนวกหู!!!” ชายหนุ่มบ่นอย่างหัวเสีย 
“นี่ ยีน นายช่วยพาชั้นไปเดินดู สถานที่ต่างๆภายใน High school หน่อยได้มั้ย” เด็กหญิงทำเสียงขอร้อง 
“ไม่!!! ถ้าอยากดูก็ไปเดินดูเองแล้วกัน” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก 
“ทำไมอ๊ะ…..ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ." เด็กหญิงขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า น้ำตาคลอ(ตีบทแตกเลย!) 
“อ่ะ….ก็ได้ แต่เลิกร้องไห้ซะที รอชั้นกินข้าวเสร็จก่อนได้มั้ย” ชายหนุ่มนั้นรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้

…………………………….. 

หลังจากนั้นอีก 1 ช.ม. ยีนก็พาชิโฮไปเที่ยวชม สถานที่ต่างๆภายในHigh school ซึ่งทำให้ชิโฮชอบมาก ตอนนั้นยีนคิดว่า 
ถ้านรกมีจริง ก็อยากไปอยู่ทันทีตอนนี้ จากนั้นก็ไปหยุดพักที่ coffee shop 
“นี่ เธอโค้ดเนมอะไรรึ” ยีนถามแบบรู้ทันว่าชิโฮน่าจะมีระดับอยู่ในองค์กรสูงพอสมควรถึงขนาดส่งเรียนต่อนอกตั้งแต่เด็กเชียว 
เคร้ง!!” ชิโฮหยุดชะงัก ก่อนที่จะพูดตอบกลับไป ความจริงแล้วชิโฮยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะเจอคำถามแบบนี้ ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็น 
ถึงเพื่อน?(ที่น่าจะคบกันได้นาน) อาจจะโกหกไม่ได้ สุดท้าย บทสรุปที่ได้ก็คือ 
“เชอรี่ คือโค้ดเนมชั้น จะถามอะไรอีกมั้ย?” เด็กหญิงตอบพลางซดกาแฟตาม 
“อ้อ เชอรี่โค้ดเนมเพราะดีนะ” ชายหนุ่มชมจากใจจริง”อืม…ชั้นไม่ค่อยถนัดเรียกชื่อขอเรียกเป็นโค้ดเนมแทนนะ” 
“เอาสิ อื้ม… ดีใจจังตอนแรกที่มานึกว่าคุณเป็นคนน่ากลัวซะอีก กลัวแทบแย่แน่” เด็กหญิงพูดอย่างยินดี โดยหารู้ไม่ 
ถ้าปิสโกไม่ตกลงกับยีนไว้ก่อนป่านนี้…เธอเป็นศพแน่ 
“นี่ ยีน วันหยุดนี้นายช่วยไปซื้อของกับชั้นหน่อยได้มั้ย” เด็กหญิงทำเสียงขอร้อง(อีกแล้ว) 
“ได้คืบจะเอาศอกเลยหรือไง แล้วเธอจะซื้ออะไร”ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี 
"ก็ดีแล้วนี่ ทีนี้ได้ศอกแล้วจะเอาเมตรล่ะนะ เอาน่าชั้นจะซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย" เด็กหญิงพูดอย่างล้อเลียน 
"ถ้าได้เมตรจะเอากิโลเมตรอีกไหมเนี่ย" ยีนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ว่าไปก็น่าแปลกเมื่อกี้ชั้นยังโมโหอยู่เลย แล้วทำไม 
เด็กคนนี้(เชอรี่)….บ้าน่า ชั้นเนี่ยนะหลงรักเด็กคนนี้ แต่ว่าเราทิ้งความรู้สึกทั้งหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้วนี่น่า ตั้งแต่เมื่อไรนะที่เรา 
ลืมการร้องไห้ของตัวเองไป …………. 
“ยีน…ยีน…เป็นอะไรหรือเปล่า” เด็กหญิงถามอย่างเป็นห่วง 
“อ้อ เปล่าไม่มีอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย” ชายหนุ่มรีบพูดทันที 
“งั้น รีบไปเรียนช่วงบ่ายเถอะ จะเข้าเรียนแล้วนะ” เด็กหญิงเตือน 
“อื้อ งั้นรีบไปกันเถอะ” 

คาบบ่าย ชั่วโมงประวัติศาสตร์อันน่าเบื่อ 
ยีนไม่ได้จดเลคเชอร์อย่างเคยแต่คิดถึงความรู้สึกช่วงบ่าย มันอะไรกันนะความรู้สึกนี่ ทั้งๆทีชั้นฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น 
ทั้งโหด ทั้งโฉด ทั้ง***ม ทั้งความอ่อนโยน ความเมตตา ความสงสาร เราทิ้งไปหมดแล้วนี่ ตั้งแต่…..

“ยีน ลูกยิงมันไม่ได้หรอก ลูกอ่อนโยนเกินไป แต่เอาเถอะลองดูก็ไม่เสียหาย” 
“ยีน ลูกไม่กล้ายิงมันเหรอ อย่าสงสารมันไปหน่อยเลยยีน แค่สัตว์เลี้ยงตัวเดียวเอง!!“ 
“-----ปังๆๆ” แมวน้อยสิ้นใจทันที 
“ดีมาก ยีน ที่นี้ลูกก็เริ่มยิงสัตว์อย่างอื่นได้แล้วนะ แล้วอีกไม่นานลูกก็จะได้ยิงคนแล้ว” ชายหนุ่มพูดกับบุตรชายของตน

……………………………..